خیز ناکام پایداری برای تصرف جایگاه های کلیدی/تندروها به دنبال بهره گیری از ظرفیت های

[عاشق13]

چهارشنبه گذشته یک روز معمولی پیش از تعطیلات تابستانی در مجلس بود اما بهارستان بازهم پیش از تعطیلات آبستن فعل و انفعالات تازه و البته عجیب بود.

کمیسیون فرهنگی مجلس نامزدهای خود برای تصدی سمت هیئت نظارت بر مطبوعات را به صحن علنی برای رای گیری معرفی کرد. دو چهره ای که نام آنها همواره با برخوردهای سخت و نامنعطفانه با مطبوعات عجین بوده و از مخالفان پروپاقرص و دیرپای اصلاح طلبان و البته دولت فعلی هستند.

ماست آنقدر ترش بود که علاوه بر ذائقه اهالی فن، گلوی هیئت رئیسه مجلس و نمایندگان میانه روی جریان اصولگرا را هم زد و اعتراض آنان را نیز در پی داشت. بطور معمول انتخاب نماینده مجلس در هیئت نظارت بر مطبوعات از میان چهره های معتدل و دارای وجاهت در میان اهالی مطبوعات به منصه ظهور می رسد و سعی می شود که نماینده فوق الذکر سویه های تقابلی در این عرصه نداشته باشد آنگونه که هم اکنون علی مطهری نماینده میانه رو مجلس عهده دار تصدی کرسی نمایندگان در هیئت نظارت بر مطبوعات است.

اما با همه این اوصاف اعضای کمیسیون فرهنگی که عمده اعضای آن نزدیک به جبهه پایداری هستند در اقدامی جالب با نگاه حداقلی از میان پنج کاندیدای اعلام آمادگی کرده تنها دو تن را از میان آنان گزیدند. دو فردی که نگرش های همسو و هم راستا با یکدیگر دارند و جالب آنکه نام علی مطهری را در میان اعضای معرفی شده نگذاشتند تا مجلسی ها خود دست به انتخاب زده و گزینه مطلوب برای این امر را از میان دو نگرش متفاوت برگزینند.

علی لاریجانی با توجه به این فرآیند و عدم رعایت استانداردهای مطلوب، گزینش اعضا و رای گیری پیرامون آن را به بررسی های بیشتر هیئت رئیسه و جلسات آتی مجلس موکول کرده و گفت که انتخاب عضو هیئت نظارت تنها محدود و محصور به انتخاب کمیسیون فرهنگی نیست.
با این اوصاف خیز اعضای جبهه پایداری برای تصدی این سمت فعلا کان لم کن گردیده است اما نکته رویکرد و نگاه حذفی و انسدادی این طیف به مقولات مختلف سیاسی و فرهنگی است و البته برنامه های آنان برای در اختیار گرفتن مواضع حساس و کلیدی برای بدست آوری موقعیت بهتر در معادلات پیش روی عرصه سیاسی.

پایداری به خوبی می داند که نگاه نامنعطف و تندروانه آنان با توجه به رویکرد عمومی در کشور مورد اقبال قرار نخواهد گرفت و بدیهی است که با این اوصاف آنان نیازمند بکارگیری ترفندهای خاص در این زمینه هستند.

ترفندهایی که بر دو راهبرد استوار است. تضعیف جناح رقیب و دلسرد کردن توده های حامی آن و نیز معرفی خود به عنوان آلترناتیو و نقطه مقابل طیفی که آنان را تضعیف کرده است هر دو این رویکرد در قالب رویکرد رسانه ای و پروپاگاندای تبلیغاتی ممکن و میسر است و بدون بهره گیری از آن چون چنته این طیف از ادله و استدلال و برنامه ریزی آنگونه که در دولت های نهم و دهم دیدیم خالیست و گفتمان شان نیز مقبولیت و محبوبیتی در میانه عامه ندارد، تنها راه گریز از شکستی محتوم و واگذاری همین کرسی های باقیمانده مجلس است.

حضور در هیئت نظارت بر مطبوعات علاوه بر بالابردن قدرت چانه زنی این طیف می تواند با نگاه حذفی و نامنعطفانه به فعالیت های رسانه ای موجبات دلسردی اهالی رسانه از شعارهای دولت مبنی بر باز شدن فضا و بهبود شرایط شده و از طرف دیگر مانعی در برابر ارتقای ظرفیت های مغفول مانده رسانه ای و پویایی در این عرصه باشد.

پایداری و تندروهای سیاسی منتسب به آن می دانند که هر گونه آرامش و تلطیف فضا در عرصه های مختلف به بهبود شرایط عمومی و تحقق وعده های اعلامی دولت کمک کرده و دست آنان را برای عملی سازی برنامه های شان بازتر خواهد کرد و این فرآیند درست در نقطه مقابل هدف گذاری پایداری و حامیان اش است و بدیهی است که چه در مسیر آرامش بخشی به فضای عمومی و چه در زمینه ریل گذاری و بستر سازی برای تحقق برنامه ها رسانه و مطبوعات نقشی بی بدیل دارند و همین نکته است که پایداری چی ها را معطوف به اهتمام برای تصرف کرسی مجلس در هیئت نظارت کرده است.

البته در این میانه بعید است که اکثریت مجلس با تندروها همراهی کرده و اجازه سوء استفاده از این جایگاه را به آنها بدهند نکته ای که بی گمان به پر رنگ شدن انشقاق میان جبهه پایداری و میانه روهای مجلس انجامیده و البته برای طیف لاریجانی بی هزینه نبوده و آنان را به پرداخت هزینه مجبور خواهد کرد اما با همه این اوصاف بعیدست که اکثریت مجلس در برابر تندروها کوتاه آمده و زمینه ارتقای جایگاه در معادلات سیاسی را به آنها بدهند.