تحول یونانی

[~ERFAN~]

تحول یونانی

در اواسط هزاره ی اول پیش از میلاد، با رشد تمدن یونانی و انتقال تدریجی دانش مصر و میان رودان و ایران به آن جا، دانش دوران باستان به تحول بزرگی رسید. برخلاف بابلی ها، که نجوم را بیش تر برای کاربرد آن در پیش گویی آینده (اختر بینی) مطالعه می کردند، یونانیان در پی یافتن اصول کلی و قوانین فیزیکی بودند که بر حرکت های عالم حکم می راند. به این سبب، آنان فلسفه را با علم در آمیختند. ارسطو در قرن چهارم پیش از میلاد، نظامی برای کارکرد جهان و پدیده های آن بیان کرد که بر پایه ی افلاکی بی تغییر و لایه لایه بر گرد زمین بود. اَبَرخُس در قرن دوم پیش از میلاد، فهرستی از 850 ستاره ی رصد شده ارائه داد و نخستین ستاره هارا براساس روشنایی کرد که مبنای دستگاه قدرسنجی ستاره ها در نجوم شد. حدود 300 سال بعد، در قرن دوم میلادی، منجم مصری – یونانی، بطلمیوس، مهم ترین کتاب دوره ی نجوم باستان را نوشت. کتاب مجسطی قرن ها منبع اصلی منجمان بود و مدل زمین مرکزی بطلمیوس تا دوران کوپرنیک، یعنی 14 قرن، مبنای اصلی بود.