غریبِ مدینه

[bOoOoOy]

امام حسن مجتبی علیه السلام در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امیرالمومنین علی علیه السلام و مادرش مهتر زنان جهان فاطمه(س) دختر پیامبر خداست. در تاریخ از این عزیزتر و در عالم نسب ها از این با شرافت تر نسبی نبوده و نخواهد بود. آری او با انوار الهی خود فیض بخش عالم خاکی بود و مردم را از ظلالت و تاریکی دنیا به روشنی هدایت و نجات رهنمون شد. رسول اکرم پس از ولادت امام حسن علیه السلام در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و برای او گوسفندی قربانی کرد. سر امام را تراشید و هم وزن موی سرش به مستمندان نقره داد، او را حسن نامید و کنیه اش را ابومحمّد قرار داد.


شمایل آن حضرت

آن چنان که مورخان گفته اند: امام حسن مجتبی علیه السلام در صورت و سیرت و مجد و بزرگواری شبیه تر از همه مردمان به رسول اکرم صلی ا... علیه و آله بود. ایشان آیینه تمام نمای سیمای اخلاقی و سیره عملی جدش رسول اکرم صلی ا... علیه و آله بود. مردم سیمای پیامبر(ص) را در سبط اکبرش حسن مجتبی علیه السلام می دیدند.


با امام حسین(ع)

امام حسین علیه السلام همواره با امام حسن مجتبی علیه السلام در تمامی حوادث تاریخی همراه و همگام و در تمام مصیبت های آن زمان یار و غمخوار برادرش بود و چه در جنگ و سیاست و چه در صحنه زندگی برادر و امامش را تنها نمی گذاشت. در مدت ده سال امامت امام مجتبی علیه السلام ، از یاران شجاع و وفادار آن حضرت بود در واپسین روزهای زندگی امام حسن علیه السلام برادر و غمخوارش امام حسین بر بالین او آمد، وقتی امامش را در آن حال دید، سخت گریست به طوری که محاسنش از اشک چشمانش خیس شد. امام حسن علیه السلام وقتی گریه برادر را دید فرمود: «گریه نکن چرا که من در حالی از این دنیا می روم که همه در کنارم هستند اما تو وقتی شهید می شوی کسی در کنارت نیست و زمین و زمان بر تو می گریند.»


مظلومیت امام حسن(ع)

امام حسن مجتبی علیه السلام از مظلوم ترین امامان معصوم هستند. هنوز هفت سال از عمر شریف ایشان نگذشته بود که جد بزرگوارش پیامبر صلی ا... علیه و آله از دنیا رحلت کردند. با وفات پیامبر(ص) مظلومیت و غربت او و خاندانش نیز آغاز شد. دوران کودکی را با غم از دست دادن مادر به سر رساند و دوران جوانی را با غم خانه نشینی پدر و مشاهده مظلومیت های آن امام خار در چشم و استخوان در گلو و شهادت مظلومانه اش به پایان رساند. امام حسن مجتبی علیه السلام دوران امامت خود را با از دست دادن حکومتی که حق مسلم او بود تحمل کرد. مظلومیت آن بزرگوار به اندازه ای بود که هنگام دفن بدن مطهرش نیز جنازه مبارکش را تیرباران کردند.


از وصایای آن حضرت

«جُناده» که یکی از یاران امام حسن مجتبی علیه السلام بود در آخرین لحظات زندگی آن حضرت، از ایشان تقاضای نصحیت کرد، حضرت در پاسخ او فرمودند: «مهیای مرگ باش و قبل از رسیدن مرگ، زاد و توشه ای برای سفر آخرت و قبر مهیا کن. برای دنیا کوشا باش به گونه ای که گویا همیشه زنده هستی و برای آخرت کوشا باش به قدری که گویا فردا خواهی مُرد. اگر عزت می خواهی بدون این که عشیره و نزدیکانی داشته باشی و اگر ابهت و شخصیّت اجتماعی می خواهی بدون این که سلطنتی داشته باشی لباس ذلت و معصیت را به درآور و لباس اطاعت حق تعالی را بر تن کن».


شهادت امام حسن مجتبی(ع)

دومین ستاره تابناک آسمان امامت و ولایت، امام حسن مجتبی علیه السلام در سال چهلم هجرت به امامت رسید و دوران امامتش ده سال بود و سرانجام در ۲۸ صفر سال پنجاه هجری در سن ۴۷ یا ۴۸ سالگی به دستور معاویه و توسط همسر خائن خود در شهر مدینه مسموم شده و مظلومانه به شهادت رسید.