قربانی داوری به عدل

[bOoOoOy]

از سخنانی که دانشمندان بزرگ اسلامی در ستایش از مقام معنوی و اخلاقی ایشان گفته اند و وی را ستوده اند به خوبی مقام و مرتبه والا و شخصیت عظیم علمی، اخلاقی و معنوی او معلوم می شود و زندگینامه و تاریخ روشن و سراسر افتخار شهید نیز خود گواهی صادق بر این مطلب است.
شهید ثانی در اخلاق اسلامی، زهد و تقوا، طهارت و تعالی روح، دانش و حکمت و اخلاص و پاکی نیت به درجه یی رسیده بود که به گفته بعضی از بزرگان تا مرز عصمت پیش رفته بود.
آن یگانه عصر فردی بسیار فروتن، خوش اخلاق و خوش برخورد بود به گونه یی که دیگران در همان دیدار و برخورد نخست شیفته اخلاق پیامبرگونه او می شدند و مهر و محبت او در دل های پاک و باصفا جای می گرفت.
شهید در مجلس و جمع یاران همانند پیامبر اکرم بود. بی توجه به اینکه موضعی خاص را در جمع دوستان و دیگران به خود اختصاص دهد بالا و پایین مجلس برای او یکسان بود.
وی کارهای شخصی و بسیاری از امور مربوط به اداره منزل را خود انجام می داد و در این قبیل کارها دوست نمی داشت دیگری او را یاری دهد و بار او را بر دوش کشد. حتی برای تهیه سوخت منزل، به صحرا و جنگل می رفت و هیزم و بوته هایی را جمع آوری کرده، بر استری می نهاد و به خانه می برد. و این در زمانی بود که آن شهید بزرگوار در اوج شهرت علمی و موقعیت اجتماعی قرار داشت و از جایگاه و محبوبیت اجتماعی ویژه یی برخوردار بود.
ولادت و مقام علمی
شیخ زین الدین فرزند نورالدین علی عاملی جبعی شامی، معروف به ابن الحجه و مشهور به شهید ثانی، از استوانه های دین و اعاظم علمای امامیه است.
ولادت ایشان در یکی از روستاهای جبل عامل در جبع در سال ۹۱۱ ق بوده است. پس از وفات پدرش و اخذ علوم و فنون ادب در سال ۹۲۵ به شهر میس سفر می کند و به حوزه درسی شیخ علی بن عبدالعالی کرکی ملحق می شود. در سال ۹۳۳ به کرک می رود و از محضر استادانی چون شیخ علی میسی و سید حسن صاحب المحجه البیضا کسب فیض می کند. در سال ۹۳۷ به دمشق مهاجرت می کند و به درس فلسفه شیخ شمس الدین محمدبن مکی شرفیاب می شود و کتب حکمت اشراق سهروردی، طب و غایه المقصد را فرا می گیرد. سپس در سال ۹۴۶ راهی عتبات مقدسه عراق می شود و از علمای آن دیار کسب فیض کرده و به درجه اجتهاد نائل می شود و بعد از آن در سال ۹۵۱ به بعلبک سوریه رفته و تولیت مدرسه نوریه به او واگذار می شود. مرجعیت تامه این عالم بزرگوار تقریباً از سال ۹۴۸ بوده است.
شهید ثانی تا سال ۹۵۵ در بعلبک ماند و به انجام وظایف سرگرم بود، ولی اشتیاق به موطن و دیدار خویشاوندان و دوستان او را بر آن داشت که به شهر خود بازگشته و در آنجا مقیم شود. لکن از لابه لای نوشته های ابن العودی چنین استنباط می شود که انگیزه مراجعت او عبارت از احساس فشار شدید و مراقبت جاسوسان و بدخواهانی بود که او را در تنگنای روحی می آزرد.
ابن العودی می گوید؛ «تاریخ مراجعت شهید به جبع، پایان نقطه فرصت امنیت و سلامت او از حوادث ناگوار بوده... که آن بزرگوار مرا از آن آگاه ساخت، و در منزل من واقع در جزین در حال اختفا از دشمنان و بدخواهان به سر می برد. علت این فشار شدید، اقبال و توجه فزون از حد مردم به شهید ثانی بوده است که همزمان با اقامتش در بعلبک از آن برخوردار بود، و حسودان و بدخواهان نمی توانستند این همه حیثیت و احترام و شهرت را در شهید ثانی تحمل کنند.»