از سخنان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است كه می فرماید:
عجب است از كسانی كه درباره ی مأكولات و خوردنیهای خود فكر می كنند اما درباره ی معقولات و یاد گرفتنی های خود هیچ گونه زحمتِ اندیشه ای به خود راه نمی دهند.
انسان از فقر و كمبودی طبعاً گریزان است؛ اگر احساس نقص و فقر در یك گوشه ی زندگی خود می كند، تا حد امكان تلاش می كند كه آن نقص را تكمیل و آن فقر را برطرف سازد. چیزی كه هست نقصها و فقرهای مادی خیلی واضح و محسوس است، برخلاف فقرها و نقصهای معنوی. مثلاً فقر مالی را همه كس حس می كند و لهذا طبعاً تلاش می كند كه با این نوع فقر مبارزه كند و گاه این تلاش به حد افراط می رسد و به صورت حرص و طمع در می آید و منشأ خرابیها و ظلمها و حق كشی هایی در اجتماع می گردد. و همچنین فقر شأن و حیثیت؛ هركسی زود می فهمد كه چقدر در جامعه آبرو و حیثیت دارد و چقدر از این لحاظ كسری دارد و لهذا دائماً در فكر جبران این كسریها برمی آید. و همچنین است فقر و نقص های
مجموعه آثار شهید مطهری . ج22، ص: 193