مرگ مشكوك زن جوان در خانه‌اش

[Mαяѕє]

زني ٢٣ ساله به طرز مشكوكي در خانه خود جان باخت.

ساعت ٢ بامداد پنجشنبه هفته گذشته مردي جوان با اورژانس تهران تماس گرفت و به ماموران گفت كه همسرش با حلق آويز كردن خود از بالاي كمد، خودكشي كرده است.  با حضور ماموران در محل مشخص شد كه حادثه در يكي از واحدهاي آپارتماني مسكوني در خيابان شيخ هادي تهران رخ داده است اما زماني كه ماموران امداد خود را به زن جوان رساندند، ساعت‌ها از مرگ او مي‌گذشت.

يكي از ساكنان اين آپارتمان مسكوني درباره حادثه گفت: «يك سال و دو ماه پيش حميد و مينا با هم ازدواج كرده و همسايه ما شده بودند. آنها با هم اختلافات زيادي داشتند و مدام صداي داد و بيدادشان شنيده مي‌شد. شب حادثه، طرف‌هاي ساعت ٢ نصف شب صداي داد و فرياد حميد را شنيدم. خودم را به او رساندم و متوجه شدم كه همسرش خود را با طناب از كمد‌دار زده است.»

اين حادثه، اخبار خودكشي هاي رسانه اي شده اخير را زنده مي كند به شكلي كه بيم آن مي رود تا واژه «خودكشي» جاي خود را در تيترهاي حوادث روزنامه‌هاي كشور باز كند.

 

نيمه‌هاي شب ٢٤ ارديبهشت ماه امسال يكي از دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي، پس از فرستادن يك پيام خداحافظي به موبايل پدر و مادرش، چهار قرص برنج را خورد و به زندگي خود پايان داد. تنها چند ساعت از وقوع اين حادثه نگذشته بود كه خبر خودكشي مردي ٣٥ ساله در ايستگاه منيريه تهران رسانه‌اي شد كه به گفته حسن عباسي، مدير روابط عمومي اورژانس تهران، ماموران او را به دليل جراحات وارده به بيمارستان منتقل كردند. ١٠ روز قبل از آن نيز يكي از دانشجويان پسر دانشگاه آزاد تهران، ارتفاع دهشتناك پل مديريت تهران را براي پايان دادن به زندگي خود انتخاب كرد.

نخستين حادثه خودكشي در ماه جاري نيز به سوم ارديبهشت برمي‌گردد كه زني ٤٢ ساله با پرتاب كردن خود از طبقه سوم برج ميلاد، جانش را از دست داد. هفتم ارديبهشت ماه نيز جسد زني ٣٤ ساله در يكي از دستشويي‌هاي بيمارستان سجاد تهران كشف شد كه مركز اطلاع‌رساني پليس تهران از آن با عنوان خودكشي ياد كرد.

نگاه كارشناس
سعيد معيدفر، جامعه شناس، معتقد است كه خودكشي مرحله‌اي پيشرفته از مشكلات روحي و افسردگي است و تا زمينه‌هاي آن ايجاد نشود، فرد آن را انتخاب نخواهد كرد. به عبارت ديگر خودكشي فرآيندي است كه مستلزم ايجاد شرايطي است كه به دنبال آن فرد به تدريج به جايگاهي مي‌رسد كه ممكن است با هر اتفاق كوچكي، از درون فرو بپاشد و زندگي خود را پايان دهد، بنابراين نمي‌توان خودكشي را پديده‌اي آني دانست.

به گفته معيدفر، شرايط اقتصادي و سطوح انتظارات به هم ريخته‌اي كه در جامعه ايراني در سال‌هاي اخير به وجود آمده، آستانه تحمل را تا مرتبه‌اي كه افراد، خودكشي را انتخابي براي خود بدانند پايين آورده است. در واقع فشارهاي عصبي و روحي فراواني كه در شرايط نامناسب اقتصادي و اجتماعي به افراد وارد مي‌شود، مي‌تواند دليلي باشد كه شاهد بروز پديده خودكشي باشيم.

او هشدار مي‌دهد كه بايد از انتخاب خودكشي از سوي جوانان جلوگيري كرد و مي‌گويد: بايد آينده جوانان روشن شود. نبايد از وجود تعامل ميان دانشجويان به عنوان يك تهديد دوري كرد و آن را محدود نگه داشت.

 

جوانان بايد به دليل درك متقابلي كه از نيازها و باورهاي يكديگر دارند، با هم در ارتباط باشند. مشكلات اقتصادي، معيشتي، اشتغال و ركود و تورم كه آثار مخربي در جامعه به بار مي‌آورد بايد برطرف شود. تضمين آينده كاري، ايجاد فضاي تعاملي براي جوانان، ايجاد نشاط و شادابي براي آنها و تلاش براي شكل‌گيري جامعه‌اي كه در آن انرژي وجود داشته باشد مي‌تواند در كاهش تصميم‌گيري‌هاي خطرناك جوانان موثر باشد.