امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

امنیت مهمترین شرط بقای یک جامعه سالم

#1
امنیت مهمترین شرط بقای یک جامعه سالم 1

تغییرات و تحولات اجتماعی در هر عصر و زمانی (صرف نظر از جغرافیای وقوع) علی رغم خصوصیاتی متفاوت و گاهی حتی متضاد، با برخورداری از یک خصیصه مشترک شرایطی ویژه و فوق العاده در جامعه ایجاد می کنند که در نگاه متفکرین علوم انسانی در ردیف بحران های اجتماعی قرار می گیرند.

تعریف امنیت در قانون به معنی نبود تهدید است. در گذشته های دور امنیت فقط به معنی نبود تهدید نظامی تلقی می شد. ولی امروز مؤلفه های امنیت زیاد شده و تمامی ابعاد سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را شامل می شود و یا به عبارت دیگر، توان یک ملت یا یک فرد در حفظ ارزش های داخلی در مقابل تهدیدات خارجی را امنیت می گویند.
ثبات اداری یک کشور مردم را به داشتن امنیت و نظم امیدوار می سازد و اجرای عادلانه قوانین مؤثرترین گام در راستای ایجاد امنیت و القای آن به فرد فرد مردم خواهد بود. ناگفته نباید گذاشت که امنیت یک پروژه مورد هدف نیست بلکه زمینه ساز برای اهداف دیگر یک کشور است که این اهداف تطبیق قانون، تامین عدالت، رشد تعلیم و تربیت، رشد اقتصادی را دربرمی گیرد.
ناهنجاری های ایجاد شده ناشی از وقوع تحولات و دگرگونی در جامعه به تخریب، نابودی و در نهایت تغییر ساختارهای برجای مانده از سالیان دراز منتهی می شود و کوتاهی و بلندی زمانی که برای تکمیل این روند طی می شود، به نوعی می تواند گویای توفیق یا عدم توفیق رسیدن به همه یا برخی از اهداف تعیین شده در تغییر و تحولات باشد.
بدیهی است حصول نتایج مورد نظر از ایجاد تغییرات، مستلزم گذشت زمان در مسیری طبیعی و برنامه ریزی شده و تحت نظارت در چارچوب اهدافی جامع برای ایجاد تعادل و موازنه ای جدید در تعاملات و مناسبات اجتماعی است.
زخم های ایجاد شده در پیکره قدیمی جامعه که وقوع تحولات اجتماعی و بحران های ناشی از آن آنها را نمایان می کند، در عین حال نیازمند ترمیم و درمان است تا وضعیت اجتماعی در شرایط تازه بنیاد شده به تعادلی برسد که احیای فعالیت ها و تحکیم مناسبات اجتماعی در سایه آن میسر شود.
در میان عوامل گوناگونی که در کوران بحران های اجتماعی، شکل دهنده جریانات می شوند و پایه های اولیه ساخت و سازهای تازه را می سازند، «امنیت» یا به عبارتی «احساس امنیت» جایگاه خاصی دارد.
در میان تعریف های مختلف از مفهوم امنیت وجوه مشترکی وجود دارد که در عبارت زیر قابل تلخیص است:
امنیت شرایطی است که در چارچوب آن فرد در مقابل خطرات، تهدیدات و زیان های ناشی از زندگی اجتماعی، مورد حمایت جمع (جامعه) قرار می گیرد.
امنیت نیازی بنیادین و پایدار است که برآورده شدن سایر نیازهای جمعی نیز به وجود آن بستگی دارد.
انسان که به اقتضای خلقتش اجتماعی آفریده شده و ناچار از وابستگی به «دیگری» و «دیگران» است، در طول تاریخ حیات پرفراز و نشیب خود در تامین آرامش داخلی و آسایش اقتصادی و ایمنی در برابر تهدیدات بیرونی، تمهیدات فراوانی اندیشیده و ابتکارها و خلاقیت های تکامل یافته خود را برای فراهم کردن وسیله های گوناگون برای رسیدن به این مقصود به کار گرفته است.
تدوین چارچوب های مختلف انضباطی و وضع قوانین و مقررات جمعی منتهی به ایجاد حکومت برای اداره جامعه از جمله مهمترین ابزار و وسائلی است که برای تامین نیازهای امنیتی به جامعه بشری معرفی شده است. مجموعه این ابتکارها و خلاقیت ها در نهایت به ایجاد و گسترش چتری حمایتی منجر می شود که در سایه آن فرد و جامعه به بقا و حیات خود تداوم می بخشند و در نبود آن به وضعیتی می رسند که در تعاریف ارائه شده توسط متفکرین اجتماعی به آن Anomie (نوعی بی قانونی و عدم تعادل در شرایط اجتماعی) اطلاق می شود.
در غیبت آنچه «امنیت» خوانده می شود، ترس و وحشت و بی اعتمادی و سردرگمی حاکم می شود و هر یک از افراد جامعه نگران از سرنوشت و جایگاه خود در این شرایط، تنها به نجات خویش می اندیشد و فارغ از هرچه بر جمع می گذرد، درصدد یافتن راه هایی برای به در بردن خود از مهلکه می افتد و به بهای نادیده انگاشتن حق و حقوق دیگران، بر اولویت خواسته های فردی خود تاکید می کند.
تضارب و تقابل این خواسته های فردی که به عدد جمعیت موجود در جامعه ای دستخوش بی وزنی و بی قانونی می تواند متفاوت و متعدد باشد، میخ های چسباننده دیوارهای اجتماعی را از جای می کند و به ناهنجاری هایی میدان می دهد که به تشدید ناامنی و تقویت تفکر «هر کس برای خود» و «همه برای من» می انجامد.
در چنین شرایطی فرد که از هر طرف خود را در معرض تهدید می بیند به فکر ایجاد سپر دفاعی می افتد و برای حفاظت از خود و آنچه او عزیز می پندارد، و در غیاب قانون و مقرراتی که ضامن بقای جمع است، به هر وسیله ای که او را از خطر دور کند متوسل می شود ودر این راه به آنچه نمی اندیشد (یا در خوش بینانه ترین حالت جزیی آخرین انتخاب های او قرار می گیرد) مشروعیت و مقبولیت و حقانیت وسیله ای است که برای این حفاظت و صیانت نفس در نظر می گیرد.
اهمیت وجود «امنیت» در زندگی جمعی تا حدی است که برخی متفکران اجتماعی در تعاریف خود کلمه «امنیت» را مترادف با مفهوم «سلامتی» به کار گرفته اند و وجود آن را ضامن بقا و پایداری جامعه سالم پنداشته اند.
در عین حال این نکته نیز قابل تأکید است که «احساس امنیت» همیشه رابطه ای مستقیم باامنیت واقعی ندارد و وجود و یا عدم وجود آن (احساس امنیت) لزوماً به معنای بهره مندی یا محرومیت از امنیت واقعی نیست.
در جایی که وجود «امنیت» در جامعه تعاملات اجتماعی را در مسیری طبیعی و واقعی قرار می دهد، «احساس عدم امنیت» (فارغ از بود ونبود واقعی امنیت) می تواند حرکت ها و جریان های طبیعی را در جامعه دچار اختلال کند.
جامعه ای که اهداف و برنامه های مشترک در آن تعریف نشده و یا تعریف شده آن تحمیلی و نامقبول است و فراوانی خواسته ها طبعاً راه های ناهمگونی برای رسیدن به مقصود برای آن فراهم می کند، به میدان رقابتی تبدیل می شود که قواعد آن را میزان توانایی های گروه و دسته پیروز تعیین می کند.
در نبود قواعد و قوانین مورد قبول همه، آنچه بیش از هر عامل تعیین کننده اجتماعی رخ می نماید، بی راهه ها و میان برهایی است که راه رسیدن به خواسته ها را تسهیل و تسریع می کند. در چنین وضعیتی که هدف (فردی) توجیه کننده وسیله و ابزارش می شود «اخلاق جمعی» که از تبعات مهم احترام به قانون است، به محاق می رود و هر خصیصه منفی شخصیتی که فرد را آسان تر و سریع تر به مقصد می رساند، به نردبانی تبدیل می شود که راه صعود به قله خواسته ها را برای او هموار می کند.
امنیت اجتماعی به معنای تمهید فضا و ابزارهای لازم برای ابراز وجود و طرح نظر گروه های مختلف اجتماعی از قبیل زنان، جوانان، اقوام و اقلیتها، هنگامی مؤثر و مطرح است که به عنوان یک امر گریزناپذیر یا یک ارزش پذیرفته شود.
امنیت اجتماعی مورد نظر، اطمینان خاطر جامعه در قبال تحولات عادی و تحرکات عمدی معطوف به سلامت و هویت خود است. همان گونه که دیده می شود در این تعریف، هویت گروهی فقط یکی از منابع نگرانی جامعه است.
براساس این تعریف، موضوع امنیت اجتماعی در ایران فقط گروه نیست بلکه فرد نیز به عنوان عضو گروه و مؤلفه سازنده جامعه در شمول امنیت اجتماعی قرار می گیرد. همچنین افراد و گروهها، هم دغدغه موجودیت خود را دارند و هم نگران هویت و انسجام جمعی خود می باشند.
عناصر اصلی امنیت اجتماعی در ایران با فرض نسبی بودن، تنوع، قابل کنترل بودن، تغییر و چند وجهی بودن مفهوم امنیت اجتماعی در ایران، مهمترین دغدغه های ایرانیان (در سطح فردی و گروهی) به ترتیب وزن و نقش موثر، عبارتند از:
فقر اقتصادی، اعتیاد، خشونت خانوادگی، فساد و فحشا، بی اعتمادی، هویت خواهی، تبعیض، نظام تامین اجتماعی، جنایات سازمان یافته، مسائل

زنان و بیماریها و اختلالات روانی
امنیت اجتماعی و مولفه های آن مانند انسجام گروهی، نظم عمومی، سلامت و مهارت افراد، امید به زندگی و امنیت هویت، نقش مهمی در بقاء و بالندگی ملتها دارند.


راهکار برای حفظ ثبات امنیت اجتماعی
امنیت نخستین و مهمترین شرط یک زندگی سالم اجتماعی است. می گویند: اصولا تا جلوی مفسدان را با قاطعیت و به وسیله نیرومندترین سدها نگیرند جامعه روی سعادت را نخواهد دید.
از این رو حضرت ابراهیم(ع) هنگام بنای کعبه نخستین چیزی که از خدا برای آن سرزمین تقاضا کرد نعمت امنیت بود. سخت ترین مجازاتها در فقه اسلام برای کسانی در نظر گرفته شده که امنیت جامعه را به خطر می افکنند. این شدت عمل فوق العاده که اسلام در مورد محاربان به خرج داده، برای حفظ خون بی گناهان و جلوگیری از حملات و تجاوزهای افراد ظالم، زورمند به جان، مال و نوامیس مردم بی گناه است.
کسانی که می خواهند سرزمینی آباد، آزاد و مستقل داشته باشند باید قبل از هر چیز به مسئله امنیت بپردازند، سپس مردم را به آینده خود امیدوار سازند و به دنبال آن چرخهای اقتصادی را به حرکت درآورند.
اسلام می خواهد در جامعه امنیت کامل حکمفرما باشد، مردم به یکدیگر هجوم نبرند و از نظر زبان، اندیشه و فکر در امان باشند.
اگر آحاد مردم به راستی از ایمان الهی برخوردار باشند، جامعه ای پاک و دور از هرگونه تشتت و انحراف خواهند داشت. آنهایی که از ویژگی های ایمان مذهبی برخوردارند، به تشکیل جامعه سالم کمک می کنند که در آن افراد، قوانین و حقوق و حدود یکدیگر را محترم می شمارند و عدالت را امری مقدس به حساب آورده به یکدیگر اعتماد و اطمینان می کنند. ضمانت اجرای قانون در چنین جامعه ای ترس از پلیس و عوامل تنبیهی نیست، بلکه کیفیات روحی و ایمان افراد آن است. هدایت جامعه در پرتو هدایت و رشد فردی حاصل می شود و تنها ایمان مذهبی است که می تواند با حفظ جواب مشخصی، روابط افراد را سامان بخشد و اهداف حاکم بر این روابط را متعالی سازد. منطق اجتماعی اسلام، سلامت جامعه را تابع رفتار ایمانی افراد می داند و آنها را پیکره واحدی به حساب می آورد که هر قسمت از آن بر قسمت های دیگر تاثیر می گذارد.
در هر جامعه ای پدیده های اجتماعی، بزهکاریها، ناهنجاریها و سایر مسائل وجود دارد. جامعه یک سیستم است. این سیستم در برابر وقایع و پدیده هایی که نظم آن را تهدید می کند، واکنش نشان می دهد و به دفاع از خود می پردازد. پس اگر در جامعه، جنایتی صورت بگیرد واکنش جامعه طبیعی است. در این میان اگر کارشناسان کارشان را خوب انجام دهند می توانند به جامعه و عناصر تامین کننده امنیت آگاهی دهند و مردم با واقعیت موجود آشنا می شوند.
از عوامل موثر در برقراری امنیت، نقش مشارکت مردم است. مسئله امنیت اجتماعی به عنوان یک امر اجتماعی به طور کامل وابسته به مشارکت مردم است. این بدان معنا نیست که بگوییم دولت مسئول نیست، چنان که شرح وظایف برخی از سازمانها، ایجاد امنیت مطرح شده است مثل سازمان های نظامی و انتظامی.
خانواده و گروه های آموزشی، وسایل ارتباط جمعی و احزاب، همه و همه در ایجاد امنیت اجتماعی نقش دارند و هرچه مسئولیت آنها بیشتر شود، ماموریت دولت کم می شود.
دولت باید مدیریت و برنامه ریزی توسعه امنیت اجتماعی را داشته باشد و نمی تواند خودش کارگزار و همه کاره امنیت اجتماعی باشد. هرچه مشارکت مردم و نهادهای مدنی بیشتر باشد، شاهد کاهش آسیب های اجتماعی خواهیم بود.
..

 [ ᴇvɪʟ ]
사람들의 수용을 위해 사는 경우, 거절로 죽을거야 

..
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.


پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان