دهانه‌های برخوردی راز اجرام کمربند کویپر را فاش می‌سازد

[ßяɪcε]

برخوردهای بین اجرام در منظومه شمسی ما دهانه‌های برخوردی را بر روی اشیای بزرگ ایجاد می کنند که تعداد آن به جمعیت اجرام کوچک برخوردی ارتباط دارد. بتازگی محققان علوم سیاره‌ای با نقشه‌برداری از محل‌های برخورد باستانی بر روی سطوح پلوتو و قمرش شارون کمبود اجرام بسیار کوچک به قطر ۹۱ متر تا ۱٫۶ کیلومتر در کمربند کویپر را کشف کردند.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

به گزارش بیگ بنگ، کمربند کویپر هاله‌ای وسیع از اجرامی است که در حاشیۀ منظومه شمسی قرار دارند. در حالی که این کمربند، خانه بسیاری از اجرام بزرگ همانند سیاره کوتوله‌ پلوتو است، لکن در مورد نحوۀ توزیع ِ اجرام کوچک ِ کمربند کویپر(KBOs) که کمتر از ۱۰۰ کیلومتر هستند و خرده‌های باقیمانده از تشکیل منظومه شمسی به حساب می آیند، اطلاعات کمی در دسترس است.

مشاهدات تلسکوپی از زمین برای شناسایی اجرام کمربند کویپر بسیار دشوار است. با این حال، چندین میلیارد سال است که، پلوتو و شارون مورد هجوم و برخورد اجرام کوچک این منطقه قرار دارند و اثرات این برخورد بر روی آنها نقش بسته است. دکتر “کلسی سینگر”، دانشمند موسسه تحقیقاتی جنوب غربی و یکی از محققان ناسا، گفت: «اجرام موجود در کمربند کویپر بسیار کوچک‌تر از آن هستند که بتوان آنها را از چنین فاصلۀ دوری با هر نوع تلسکوپی مشاهده نمود. فضاپیمای افق‌های نو که به طور مستقیم از کمربند کویپر در حال عبور است کلید اصلی جمع‌آوری اطلاعات در مورد اجرام ریز و درشت ِ این منطقه است.»

با استفاده از تصاویر دقیق ِ جمع‌آوری شده توسط افق‌های نو، دکتر سینگر و همکارانش، اثرات برخوردی سنگ‌های آسمانی موجود در پلوتو و شارون را برای تعیین اندازۀ اجرام کمربند کویپر ترسیم نمودند. با در نظر گرفتن فرآیندهای سیاره‌ای، این دانشمندان برخی سطوح برخوردی را بر روی سیاره کوتوله و قمرش شناسایی کردند که حداقل ۴ میلیارد سال سن دارند. علاوه بر این محققان گزارش دادند که اندازۀ این سنگ‌ها کمتر از ۱۳ کیلومتر قطر دارند.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

دکتر سینگر گفت:«بخش عمده‌ای از ماموریت افق‌های نو، شناخت بهتر کمربند کویپر است. در اوایل سال ۲۰۱۹، این کاوشگر با پرواز موفقیت‌آمیز از کنار جرمی بنام “اولتیما تولی”، عبور نمود. در واقع ما هم‌اکنون سه سطح سیاره‌ای مجزا برای مطالعه داریم. زمانی که ما عکس‌های پلوتو و شارون را مورد بررسی قرار دادیم، مشاهده کردیم که سطح این اجرام، سطوح برخوردی کمتری را نسبت به آنچه انتظار می‌رفت، نشان میدهند. و داده‌های اولیۀ “اولتیما تولی” نیز از این یافته پشتیبانی می کند.»

مدل‌های سیاره‌ای معمولی نشان می دهند که ۴٫۶ میلیارد سال پیش، منظومه شمسی از فروپاشی گرانشی یک ابر مولکولی غول‌پیکر، شکل گرفته است. در واقع خورشید، سیارات و اجرام دیگری که از مواد درون این ابر تشکیل شدند، در طی فرآیندی که رشد به هم پیوسته نام دارد به وجود آمدند.

مدل‌های مختلف منجر به ایجاد جمعیت‌های مختلفی در مکان‌های متفاوتی از سیستم خورشیدی شد. دکتر “سینگر” میگوید: «کمبود شگفت‌انگیز اجرام کوچک در کمربند کویپر، دیدگاه ما نسبت به این منطقه را تغییر داده و نشان می دهد که شکل‌گیری یا تکامل یا هر دوی آنها تا حدودی متفاوت از شکل‌گیری ِ کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری میباشد.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Science منتشر شده است.