13-03-2020، 6:50
میروم سراغ آقا محمود؛ محمود فرج اللهی. پیرمردی هشتاد ساله که هیچ کس متوجه حرفهایش نمیشود. نگاهش میکنم. چیزی را میگوید که متوجه نمیشوم. از بیمار تخت کناری میپرسم: شما متوجه میشید چی میگه؟
هیچکس متوجه حرفهایش نمیشود. کهولت سن، قدرت تکلم را از او گرفته و بیدندان بودنش هم مزید بر علت شده است. دست لرزانش را میآورد بالا. دستش را محکم میگیرم و گوشم را میبرم جلوی دهانش که ببینم چه میگوید؛ آ آ آ ها ها
به دلم میافتد شاید تشنه است: آب میخوای؟
آ آ آ ها ها
میگویم: اگه آب میخوای چشمات رو ببند.
درست حدس زدهام. بیماران کرونایی دائماً تشنه میشوند و لب و گلویشان خشک. لیوانی را پر از آب میکنم. دست به پشت سرش میزنم و کمی سرش را جلو میآورم. لبان خشکش که به آب میخورد، یاد...
اشک در چشمانم حلقه می زند.
پیرمرد آب میخورد و آب، آتش می زند مرا.
وقت خوبی است برای یک گنهکار.
می گویم خدایا به حق لبان سیراب این پیرمرد، گناهان مرا ببخش.