لوکوموتیو‌هایی که با سود سوزآور کار می‌کردند!

[کــــــــــⓐرمَن]

این نوع لوکوموتیو اساسا یک لوکوموتیو بخار بود، اما به جای محفظه‌ای برای سوختن زغال سنگ و گرم کردن دیگ بخار، از واکنش شیمیایی برای تولید گرما استفاده می‌کرد.
نوعی موتور لوکوموتیو جالب که مدت بسیار کوتاه و به صورت محدود در اروپا و آمریکا استفاده شد، لوکوموتیو سود سوزآور یا سدیم هیدروکسید بود. این نوع لوکوموتیو اساسا یک لوکوموتیو بخار بود، اما به جای محفظه‌ای برای سوختن زغال سنگ و گرم کردن دیگ بخار، از واکنش شیمیایی برای تولید گرما استفاده می‌کرد.



در این نوع لوکوموتیو، دیگ بخار توسط محفظه‌ای پوشانده شده بود که چند تُن سود سوزآور یا سدیم هیدروکسید در آن پر شده بود. آب به سود سوزآور اضافه می‌شد تا یک واکنش گرمازای شدید ایجاد شود و حرارت کافی برای جوشاندن آب داخل دیگ را فراهم کند. سپس بخاری که از دیگ بیرون می‌آمد از طریق پیستون‌ها، لوکوموتیو را به جلو هدایت می‌کرد، درست مثل یک لوکوموتیو بخار معمولی. اما در این مورد، بخار خروجی از پیستون‌ها در اتمسفر رها نمی‌شد، بلکه دوباره وارد محفظه سدیم هیدروکسید می‌شد تا واکنش بین سود سوزآور و آب ادامه پیدا کند.



از آنجا که این سیستم یک لوپ بسته بود و خروجی نداشت، لوکوموتیو سود سوزآور تقریبا بدون صدا حرکت می‌کرد و هیچ دود یا دوده‌ای به جا نمی‌گذاشت. این لوکوموتیو بسته به مقدار سودی که در آن بود، می‌توانست ساعت‌ها حرکت کند. در نهایت، سود رقیق می‌شد و نمی‌توانست حرارت کافی برای ادامه تولید بخار را فراهم کند. سپس لوکوموتیو را برای شارژ مجدد به ایستگاه راه آهن می‌بردند که شامل تزریق بخار بسیار داغ از دیگ بخار ثابت ایستگاه شارژ و سدیم هیدروکسید می‌شد. سپس لوکوموتیو دوباره آماده آغاز چرخه دیگری می‌شد.



موتور سدیم هیدروکسید توسط موریتس هونگمان، شیمیدان و مخترع آلمانی در اوایل دهه ۱۸۸۰ اختراع شد. مدت کوتاهی بعد از آن، چند به اصلاح «لوکوموتیو بدون آتش» ساخته شد و با موفقیت در حمل و نقل عمومی برلین و آخن مورد استفاده قرار گرفت.


در همان دوران، راه آهن فیلادلفیا شروع به کار با موتور‌های سود سوزآور کرد که اولین و احتمالا تنها موتور‌های این چنینی بودند که در ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفتند.



بررسی‌های دقیق انجام شده توسط دانشکده فنی مونیخ در سال ۱۸۸۵ نشان داد که موتو هانیگمان بازدهی زیادی ندارد و فقط ۶۰درصد بخاری را تولید می‌کند که هر واحد زغال سنگ در لوکوموتیو‌های سنتی تولید می‌کرد، اگرچه دیگ‌های بخار شارژ می‌توانستند با زغال‌های ارزان‌تر و با کیفیت پایین‌تر از دیگ‌های لوکوموتیوهای سنتی کار کنند. همچنین خطر انفجار و سوختن در موتور‌های سود سوزآور بیشتر بود. در مجموع، لوکوموتیو‌ سود سوزآور به اندازه کافی کارآمد نبود و خطرات آن از مزایای آن بیشتر بود.



در نهایت، خود لوکوموتیو‌های بخار هم به تدریج جای خود را به موتور‌های برقی و دیزلی دادند.