تاریخ سیبری

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

تاریخ
در سیبری از قدیم اقوام کوچ‌گرد گوناگونی نظیر انتس‌ها، ننتس‌ها، هون‌ها، سکاهای ایرانی‌تبار و اویغورها زندگی می‌کردند. خان سیبر در نزدیکی شهر امروزی توبولسک از چهره‌های شاخص این مناطق بود. در سال ۶۳۰ او از کوبرات به عنوان خاقان بلغارهای بزرگ کهن پشتیبانی کرد. مغول‌ها بخش بزرگی از این مناطق را در اوایل سدهٔ سیزدهم به تصرف خود درآوردند.

با فروپاشی اردوی زرین، خانات خودگردان سیبر در اواخر سدهٔ پانزدهم میلادی اعلام موجودیت کرد. یاقوت‌های ترک‌زبان تحت فشار حملات قبایل مغول در خلال سال‌های ۱۳ تا ۱۵ میلادی از محدودهٔ دریاچهٔ بایکال به سمت شمال کوچیدند. سیبری در دوره‌های تاریخی جمعیت بسیار کمی داشت به‌طوری‌که جان اف. ریچارد، تاریخ‌نگار، می‌نویسد: «به احتمال زیاد در اواخر دوران مدرن، سیبری جمعیتی بیش از سیصد هزار نفر نداشته‌است.»
در پایان سدهٔ ۱۵، قبایل تاتار بر سرزمین‌های شرق کوه‌های اورال یا همین سیبری تسلّط یافتند. افزایش قدرت روسیه از سوی غرب در سدهٔ شانزدهم باعث تضعیف خانات سیبری شد. در ۱۵۸۲، مردم روس سپاهی تشکیل دادند و همراه با کازاک‌ها، تاتارها را شکست دادند. نخست، گروه‌هایی از بازرگانان و کازاک‌ها وارد منطقه شدند و سپس ارتش روسیه فرمان یافت تا برای حفاظت از مهاجران روس که از روسیه اروپایی می‌آمدند هرچه بیشتر به سمت شرق دژهایی را بنا کند. شهرهای نظیر مانگازیا، تارا، ینی‌سئیسک و توبولسک در این دوره ساخته شدند که در آن میان توبولسک به عنوان مرکز سیبری شناخته شد.

در این دوره، سیبیر نام دژی در قاشلیق در نزدیکی توبولسک بود. گراردوس مرکاتور در نقشه‌ای که در سال ۱۵۹۵ منتشر کرد نام سیبیر را هم برای این سکونتگاه و هم برای مناطق مجاور آن در سمت چپ رودخانهٔ اُب به کار برده‌است. منابع دیگر حکایت می‌کنند که شیبه، از اقوام بومی تونگوزی منطقه، مقاومت سختی در برابر گسترش روس‌ها به آنسوی اورال از خود نشان دادند. برخی گفته‌اند که نام سیبری شکل روسی‌شده نام این قوم است.

تا میانه‌های سدهٔ هفدهم میلادی روسیه مناطق مختلف تحت کنترل خود در سیبری را تا اقیانوس آرام رساند. حدود ۲۳۰ هزار روس تا سال ۱۷۰۹ در سیبری سکونت گزیده بودند. سیبری بعدها از تبعیدگاه‌های عمدهٔ سیاسی در روسیه شد. از زمان امپراتوری پتر یکم (۱۷۲۵-۱۶۷۲) تا زمان فروپاشی شوروی، زندانیان سیاسی و جنایتکاران محکوم به کار اجباری و آنانی که از سوی دولت برای جامعه خطرناک تشخیص داده می‌شدند را به سیبری اعزام می‌کردند.
جغرافیا
سیبری یک سرزمین صاف و هموار است و بخش بزرگی از آن را دشت‌ها تشکیل داده‌اند. سیبری همچنین سرزمین جنگل‌های انبوه، رودهای پرآب و دشت‌های یخ زده‌است. زمستان‌های بسیار سرد سیبری و تابستان‌های تقریباً داغ آن باعث شده تا قرن‌ها جمعیت چندانی در آن زندگی نکند.

سیبری حدود ۷۷٪ از خاک روسیه و ۱۰ درصد از مساحت خشکی‌های کرهٔ زمین را دربر می‌گیرد. گرچه سیبری به‌طور کامل در قارهٔ آسیا واقع شده‌است، بسیاری از نهادها از جمله سازمان ملل در آمارهای خود، کشورها را تقسیم نکرده و گاهی تمام روسیه را به عنوان بخشی از اروپا و اروپای شرقی به‌شمار می‌آورند.

ناحیه‌های اصلی سیبری عبارتند از دشت غربی سیبری و فلات مرکزی سیبری.

یاقوتستان شرقی و مرکزی رشته‌کوه‌های متعددی را از شمال به جنوب در خود جای داده که مربوط به دوران دوره‌های گوناگون زمین‌شناختی هستند. ارتفاع این کوهستان‌ها تا ۳٬۰۰۰ متر می‌رسد اما بالاتر از چند صد متر تقریباً هیچ گیاهی بر روی آن‌ها نمی‌روید. کوهستان ورخویانسک در دورهٔ پلیستوسن به‌طور وسیع زیر یخچال‌های طبیعی قرار گرفته بود، اما آب و هوا در آن دوره چنان خشک بود که ارتفاعات پایین‌تر از دسترس یخچال‌ها به دور مانده بودند.

در این ارتفاعات پایین‌تر دره‌های پرشماری وجود دارند که بسیاری‌شان ژرف و پوشیده از جنگل‌های سیاه‌کاج هستند، به جز در شمال دور که زمین‌های توندرایی غلبه پیدا می‌کنند. زمین‌های سیبری بیشتر از جنس توربل (نوعی از خاک یخی (جلی‌سول)) است. لایهٔ فعال خاک در این زمین‌ها معمولاً عمقی کمتر از یک متر دارند، به جز در نزدیکی رودخانه‌ها.

بلندترین نقطهٔ سیبری آتشفشان فعال کلیوچفسکایا سوپکا، در شبه‌جزیرهٔ کامچاتکا است که قلهٔ آن ۴٬۶۴۹ متر بلندا دارد.

دریاچهٔ بایکال، دریاچه‌ای است بزرگ با حیات وحشی منحصر به فرد. خوک آبی آب شیرین تنها در این دریاچه زندگی می‌کند.