بازی آنلاین
آپلود عکس
07-11-2020، 12:56
کامِرون با نام رسمی جمهوری کامِرون (به انگلیسی: the Republic of Cameroon)، (به فرانسوی: République du Cameroun) کشوری است در غرب آفریقا و پایتخت آن یائونده است. جمعیت این کشور درحدود ۲۶،۵۴۶،۰۰۰ نفر است و زبان‌های رسمی آن فرانسوی و انگلیسی است. واحد پول این کشور فرانک آفریقای مرکزی است.
یائونده پایتخت کشور، ۱٬۸۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت دارد؛ بزرگترین شهر کامرون اما دوالا با ۱٬۹۰۶٬۰۰۰ نفر جمعیت است. در کامرون در حدود ۲۰۰ گروه زبانی مختلف زندگی می‌کنند.
کامرون در سال ۱۸۸۴ مستعمره آلمان شد. پس از جنگ جهانی اول منطقه کامرون میان فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. بخش تحت کنترل فرانسه در تاریخ یکم ژانویه ۱۹۶۰ از این کشور مستقل شده و جمهوری کامرون نام گرفت و بخش جنوبی که در کنترل بریتانیا بود در سال ۱۹۶۱ به جمهوری کامرون پیوست.
کامرون در مقایسه با دیگر کشورهای آفریقایی از ثبات اقتصادی و اجتماعی نسبی برخوردار است. این امر باعث شده تا کشاورزی، راهسازی، راه‌آهن، و صنایع بزرگ نفت و چوب پیشرفت داشته باشد. با این وجود بخش بزرگی از شهروندان این کشور هم‌چنان در فقر به‌سر می‌برند.
قدرت در این کشور از سال ۱۹۸۲ در دست پل بیا، رئیس‌جمهوری تمامیت‌خواه کشور است که با حزب جنبش دموکراتیک خلق خود حکومت می‌کند.
در ۱۸۸۴، آلمان کامرون را تحت‌الحمایهٔ خود اعلام کرد؛ ولی پس از جنگ جهانی اول، اتحادیهٔ ملل سرپرستی ۸۰٪ از خاک کامرون را به فرانسه و ۲۰٪ همسایه با مرز نیجریه را به بریتانیا واگذار کرد. کامرون فرانسوی در ۱۹۶۰ استقلال یافت. به دنبال همه‌پرسی در ۱۹۶۱ قسمت شمالی کامرون بریتانیا با نیجریه ادغام شد؛ قسمت جنوبی با سرزمین فرانسوی سابق حکومتی فدرال تشکیل داد. در ۱۹۷۲ کشوری واحد جایگزین فدراسیون شد. در ۱۹۹۲ زمانی که انتخابات چند حزبی برگزار گردید، کثرت گرایی سیاسی مجدداً فعال شد.
در سال ۱۹۴۶ و تأسیس سازمان ملل متحد، کامرون تحت تولیت این سازمان دارای خودگردانی داخلی شد. در میان سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ کامرون عرصهٔ درگیری‌های خونین برای بدست آوردن استقلال کامل از فرانسه بود، رهبری جنبش استقلال طلبانهٔ کامرون را، جان فونچا از حزب دموکراتیک ملی کامرون بر دوش داشت. سرانجام پس از نزدیک به یک دهه خشونت و خونزیزی، در ۱ ژانویهٔ ۱۹۶۰ کامرون از فرانسه اعلام استقلال کرد و احمدو آهیجو در ۲۰ مه ۱۹۷۲ به عنوان نخستین رئیس‌جمهور کامرون برگزیده شد. هم‌اکنون روز ۲۰ مه در کامرون به عنوان «روز جمهوری» شناخته می‌شود و پس از احمدو آهیجو در سال ۱۹۸۲ پُل بیا بر جای او نشست.
در ژوئن ۲۰۰۰، بانک جهانی با اختصاص ۳٫۷ میلیارد دلار به کامرون به منظور احداث خط لولهٔ نفت از چاد به میادین نفتی کامرون واقع در سواحل غربی این کشور موافقت کرد. در اوت ۲۰۰۶، کامرون و نیجریه بر سر مالکیت شبه جزیرهٔ نفت خیز باکاسی با یکدیگر اختلاف پیدا کردند که این مشکل توسط دادگاه داوری بین‌المللی با اعلام رای رعایت تساوی طرفین در تملک شبه جزیرهٔ باکاسی پایان یافت. در حال حاضر نیز کامرون اختلافاتی مرزی با چاد بر سر سهم هر کدام بر دریاچهٔ چاد دارد. در ۶ نوامبر ۱۹۸۲، پُل بیا به عنوان رئیس‌جمهور و در ۸ دسامبر ۲۰۰۴ نیز افرائیم اینونی به سمت نخست‌وزیر کامرون انتخاب شدند.
بحران انگلیسی‌زبانان
کامرون کشوری است با اکثریت زبانی فرانسه، اما جدایی‌طلبی بخش انگلیسی‌زبان کامرون از اکتبر ۲۰۱۶ با ایجاد بحرانی موسوم به «بحران انگلیسی‌زبانان»، تمام کشور را در چرخه‌ای از خشونت‌های مرگبار در شمال غربی و جنوب غربی گرفتار کرده‌است. کامرون در پایان جنگ جهانی اول به دو بخش فرانسوی و انگلیسی تقسیم شد و در یکم ماه اکتبر سال ۱۹۶۱ با پیوستن دو بخش فرانسه‌زبان و انگلیسی‌زبان، کشور کامرون تأسیس شد. کامرونی‌های انگلیسی‌زبان یک‌پنجم جمعیت ۲۲ میلیونی کامرون را تشکیل می‌دهند.
جنوب کامرون در ۱۹۶۱ از طریق همه‌پرسی به کامرون پیوست اما گروه‌های حامی استقلال تأکید دارند که قطعنامه ۱۶۰۸ سازمان ملل که شرایط این اتحاد را تبیین کرده بود، هرگز به درستی اجرا نشد. علاوه بر این، در ۱۹۷۲ زمانی که کامرون از یک سیستم فدرالی به سمت یک سیستم متمرکز حرکت کرد، قدرت عمدتاً در پایتخت ماند و مناطق انگلیسی‌زبان می‌گویند که بیش از پیش نادیده گرفته شدند.[۶]
مناطق انگلیسی زبان کامرون اواخر سال ۲۰۱۶ به علت تشدید گرایش‌های استقلال‌طلبانه و افزایش اعتراضات به کانون بحران تبدیل شد. انگلیسی‌زبان‌ها که حدود بیست درصد از جمعیت بیست میلیون نفری کامرون را تشکیل می‌دهند، معتقدند در تقسیم قدرت و ثروت‌های ملی کامرون و همچنین در بخش‌هایی از قبیل: آموزش و نظام قضایی به انزوا رانده شده‌اند به همین علت به اقدامات اعتراضی روی آورده‌اند.
گروه جدایی‌طلب «جبهه متحد کنسرسیوم آمازونیای جنوب کامرون» (SCACUF) در مهرماه ۱۳۹۶ به‌طور نمادین اعلام استقلال کرد. این استقلال‌طلبی و اعتراضات در سال‌روز استقلال جنوب کامرون از انگلیس در سال ۱۹۶۱ انجام شد. آنها همواره دولت مرکزی را به تبعیض علیه جامعه خود متهم کرده و می‌گویند از استخدام‌های دولتی مستثنی می‌شوند و مجبورند برای کسب و کار و امور رسمی به فرانسوی صحبت کنند؛ این در حالی است که انگلیسی هم یکی از زبان‌های رسمی کامرون است. جدایی‌طلبان کامرون همچنین تأکید دارند که نفت که محصول مناطق جنوب‌غرب است، به نفع دولت بهره‌برداری می‌شود و ایالت‌های نفت‌خیز از آن سودی نمی‌برند.
برخی گروه‌های ناراضی این مناطق بازگشت به نظام فدرالیسم را به منظور حل و فصل قطعی بحران کنونی در مناطق انگلیسی‌زبان کامرون خواستار هستند با این حال دولت کامرون به صراحت اعلام کرده‌است که درخواست بازگشت به نظام فدرالی در کشور غیرقابل قبول است. مقامات کامرون برای مقابله با ناامنی و خشونت در مناطق انگلیسی‌زبان ده‌ها نفر را بازداشت کرده‌اند که پرونده آنها در دادگاه نظامی یائونده بررسی می‌شود.
کومبا در جنوب غربی این کشور یکی از اصلی‌ترین مناطقی است که از سال ۲۰۱۶ تاکنون آماج خشونت‌های گروه‌های جدایی‌طلب قرار گرفته‌است. از اول اکتبر ۲۰۱۷ و در پی اعلام یکجانبه استقلال از سوی آنچه «جمهوری فدرال آمبازونی» نامیده شده‌است، خشم و ناشکیبایی دولت دو چندان شده‌است.
جدایی‌طلبان چندین بار تحریم موسسات آموزشی را خواستار شدند. در شمال غربی و جنوب غربی کامرون، درگیری‌ها بین نیروهای امنیتی کامرون و افراد مسلح تقریباً به صورت روزانه درآمده است. این در حالی است که دو طرف همدیگر را به خشونت و انتشار اطلاعات نادرست متهم می‌کنند. بنا بر اعلام سازمان ملل متحد در پی خشونت‌ها در کامرون، حدود ۱۶۰ هزار نفر مجبور شده‌اند از منازل خود فرار کنند و به مکان‌های امن پناه ببرند. این در حالی است که ۳۴ هزار نفر دیگر مجبور شده‌اند به نیجریه پناه ببرند.
جغرافیا
کامرون در آفریقای مرکزی و غربی واقع شده و از نظر جغرافیایی به عنوان لولای آفریقا معروف است. کامرون کشوری است در کنار خلیج بیافرا که از غرب با نیجریه از شمال با چاد از شرق با آفریقای مرکزی، گینهٔ استوایی، گابن و از جنوب با جمهوری دموکراتیک کنگو همسایه است.
مساحت کامرون ۴۷۵٫۴۴۰ کیلومتر مربع یعنی حدوداً به اندازه پاپوآ گینه نو است. کامرون ۱۲ مایل دریایی از اقیانوس اطلس را کنترل می‌کند. آب و هوای کامرون استوایی و در ساحل داغ و بارانی و مناطق دور از ساحل خشک‌تر است.
کتاب‌های راهنمای گردشگری کامرون را به عنوان «مینیاتوری از آفریقا» توصیف می‌کند؛ زیرا همه اقلیم‌ها و انواع پوشش‌های گیاهی این قاره را شامل می‌شود: ساحل، بیابان، کوهستان، جنگل‌های بارانی و گرم‌دشت (ساوانا). در غرب سلسله‌ای از زمین‌های بلند تا قلهٔ آتشفشانی کامرون ارتفاع می‌گیرند. در شمال جلگه‌های علفزار استوایی به طرف دریاچهٔ چاد متمایل است. جلگه‌های ساحلی و فلات‌های جنوب و مرکز پوشیده از جنگل‌های استوایی است. سه رود در خور توجه کامرون عبارتند از: بنو، نیونگ و ساناگا. بلندترین نقطهٔ کامرون، کوه مونت کامرون و قلهٔ فاکو با بلندی ۴۰۹۵ متر است که در کنار ساحل اقیانوس اطلس شمالی جای دارد.
کامرون به پنج حوزه عمده جغرافیایی تقسیم می‌شود که ویژگی‌های فیزیکی، آب و هوایی و رویشی متمایزی دارند. دشت ساحلی که از خلیج گینه از ۱۵ تا ۱۵۰ کیلومتر به سمت داخله کشور ادامه دارد متوسط ارتفاع آن ۹۰ متر است. این منطقه به‌شدت گرم و مرطوب و جنگلی است، فصل خشک در آن کوتاه است و برخی از مرطوب‌ترین مکان‌های روی زمین در آن قرار دارد.
فلات کامرون جنوبی از ناحیه دشت ساحلی تا ارتفاع متوسط ۶۵۰ متر ادامه می‌یابد. جنگل‌های بارانی استوایی در این منطقه غالب می‌شود، هرچند تناوب بین فصل‌های مرطوب و خشک باعث می‌شود رطوبت آن کمتر از ساحل باشد.
زنجیره نامنظمی از کوه‌ها، تپه‌ها و فلات‌ها که به نام «کوهستان کامرون» معروفند، از کوه کامرون (۴٬۹۵۳ متر) تا حدود دریاچه چاد در مرز شمالی کامرون ادامه می‌یابد.
این منطقه دارای آب و هوای ملایمی است، به ویژه در فلات بلند غربی، گرچه بارندگی در آن زیاد است. خاک آن ازجمله حاصلخیزترین خاک‌های کامرون است، به ویژه در اطراف کوه آتشفشانی کامرون. فعالیت آتشفشانی در اینجا دریاچه‌های دهانه‌ای ایجاد کرده‌است. در ۲۱ اوت ۱۹۸۶، از یکی از این دریاچه‌ها به نام دریاچه نیوس، دی‌اکسید کربن متصاعد شد و جان ۱۷۰۰ تا ۲۰۰۰ نفر از ساکنان را گرفت.
فلات جنوبی این کشور به سمت شمال ارتفاع می‌گیرد و به فلات ناهموار و سبز آداماوا می‌رسد. این فلات مانعی بین شمال و جنوب کشور ایجاد کرده‌است. میانگین ارتفاع آن ۱۱۰۰ متر و دمای متوسط آن از ۲۲ تا ۲۵ درجه سانتی‌گراد است. در فلات جنوبی بارش بین ماه‌های آوریل و اکتبر زیاد و اوج آن در ماه‌های ژوئیه و اوت است.
منطقه پست شمالی با ارتفاع متوسط ۳۰۰ تا ۳۵۰ متر از کناره آداماوا تا دریاچه چاد گسترش می‌یابد. پوشش گیاهی آن از نوع درختچه و علف‌های گرم‌دشتی است. این یک منطقه خشک با بارندگی‌های کم و متوسط دمای بالا است.
یائونده پایتخت کشور، ۱٬۸۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت دارد؛ بزرگترین شهر کامرون اما دوالا با ۱٬۹۰۶٬۰۰۰ نفر جمعیت است. در کامرون در حدود ۲۰۰ گروه زبانی مختلف زندگی می‌کنند.
کامرون در سال ۱۸۸۴ مستعمره آلمان شد. پس از جنگ جهانی اول منطقه کامرون میان فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. بخش تحت کنترل فرانسه در تاریخ یکم ژانویه ۱۹۶۰ از این کشور مستقل شده و جمهوری کامرون نام گرفت و بخش جنوبی که در کنترل بریتانیا بود در سال ۱۹۶۱ به جمهوری کامرون پیوست.
کامرون در مقایسه با دیگر کشورهای آفریقایی از ثبات اقتصادی و اجتماعی نسبی برخوردار است. این امر باعث شده تا کشاورزی، راهسازی، راه‌آهن، و صنایع بزرگ نفت و چوب پیشرفت داشته باشد. با این وجود بخش بزرگی از شهروندان این کشور هم‌چنان در فقر به‌سر می‌برند.
قدرت در این کشور از سال ۱۹۸۲ در دست پل بیا، رئیس‌جمهوری تمامیت‌خواه کشور است که با حزب جنبش دموکراتیک خلق خود حکومت می‌کند.
در ۱۸۸۴، آلمان کامرون را تحت‌الحمایهٔ خود اعلام کرد؛ ولی پس از جنگ جهانی اول، اتحادیهٔ ملل سرپرستی ۸۰٪ از خاک کامرون را به فرانسه و ۲۰٪ همسایه با مرز نیجریه را به بریتانیا واگذار کرد. کامرون فرانسوی در ۱۹۶۰ استقلال یافت. به دنبال همه‌پرسی در ۱۹۶۱ قسمت شمالی کامرون بریتانیا با نیجریه ادغام شد؛ قسمت جنوبی با سرزمین فرانسوی سابق حکومتی فدرال تشکیل داد. در ۱۹۷۲ کشوری واحد جایگزین فدراسیون شد. در ۱۹۹۲ زمانی که انتخابات چند حزبی برگزار گردید، کثرت گرایی سیاسی مجدداً فعال شد.
در سال ۱۹۴۶ و تأسیس سازمان ملل متحد، کامرون تحت تولیت این سازمان دارای خودگردانی داخلی شد. در میان سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ کامرون عرصهٔ درگیری‌های خونین برای بدست آوردن استقلال کامل از فرانسه بود، رهبری جنبش استقلال طلبانهٔ کامرون را، جان فونچا از حزب دموکراتیک ملی کامرون بر دوش داشت. سرانجام پس از نزدیک به یک دهه خشونت و خونزیزی، در ۱ ژانویهٔ ۱۹۶۰ کامرون از فرانسه اعلام استقلال کرد و احمدو آهیجو در ۲۰ مه ۱۹۷۲ به عنوان نخستین رئیس‌جمهور کامرون برگزیده شد. هم‌اکنون روز ۲۰ مه در کامرون به عنوان «روز جمهوری» شناخته می‌شود و پس از احمدو آهیجو در سال ۱۹۸۲ پُل بیا بر جای او نشست.
در ژوئن ۲۰۰۰، بانک جهانی با اختصاص ۳٫۷ میلیارد دلار به کامرون به منظور احداث خط لولهٔ نفت از چاد به میادین نفتی کامرون واقع در سواحل غربی این کشور موافقت کرد. در اوت ۲۰۰۶، کامرون و نیجریه بر سر مالکیت شبه جزیرهٔ نفت خیز باکاسی با یکدیگر اختلاف پیدا کردند که این مشکل توسط دادگاه داوری بین‌المللی با اعلام رای رعایت تساوی طرفین در تملک شبه جزیرهٔ باکاسی پایان یافت. در حال حاضر نیز کامرون اختلافاتی مرزی با چاد بر سر سهم هر کدام بر دریاچهٔ چاد دارد. در ۶ نوامبر ۱۹۸۲، پُل بیا به عنوان رئیس‌جمهور و در ۸ دسامبر ۲۰۰۴ نیز افرائیم اینونی به سمت نخست‌وزیر کامرون انتخاب شدند.
بحران انگلیسی‌زبانان
کامرون کشوری است با اکثریت زبانی فرانسه، اما جدایی‌طلبی بخش انگلیسی‌زبان کامرون از اکتبر ۲۰۱۶ با ایجاد بحرانی موسوم به «بحران انگلیسی‌زبانان»، تمام کشور را در چرخه‌ای از خشونت‌های مرگبار در شمال غربی و جنوب غربی گرفتار کرده‌است. کامرون در پایان جنگ جهانی اول به دو بخش فرانسوی و انگلیسی تقسیم شد و در یکم ماه اکتبر سال ۱۹۶۱ با پیوستن دو بخش فرانسه‌زبان و انگلیسی‌زبان، کشور کامرون تأسیس شد. کامرونی‌های انگلیسی‌زبان یک‌پنجم جمعیت ۲۲ میلیونی کامرون را تشکیل می‌دهند.
جنوب کامرون در ۱۹۶۱ از طریق همه‌پرسی به کامرون پیوست اما گروه‌های حامی استقلال تأکید دارند که قطعنامه ۱۶۰۸ سازمان ملل که شرایط این اتحاد را تبیین کرده بود، هرگز به درستی اجرا نشد. علاوه بر این، در ۱۹۷۲ زمانی که کامرون از یک سیستم فدرالی به سمت یک سیستم متمرکز حرکت کرد، قدرت عمدتاً در پایتخت ماند و مناطق انگلیسی‌زبان می‌گویند که بیش از پیش نادیده گرفته شدند.[۶]
مناطق انگلیسی زبان کامرون اواخر سال ۲۰۱۶ به علت تشدید گرایش‌های استقلال‌طلبانه و افزایش اعتراضات به کانون بحران تبدیل شد. انگلیسی‌زبان‌ها که حدود بیست درصد از جمعیت بیست میلیون نفری کامرون را تشکیل می‌دهند، معتقدند در تقسیم قدرت و ثروت‌های ملی کامرون و همچنین در بخش‌هایی از قبیل: آموزش و نظام قضایی به انزوا رانده شده‌اند به همین علت به اقدامات اعتراضی روی آورده‌اند.
گروه جدایی‌طلب «جبهه متحد کنسرسیوم آمازونیای جنوب کامرون» (SCACUF) در مهرماه ۱۳۹۶ به‌طور نمادین اعلام استقلال کرد. این استقلال‌طلبی و اعتراضات در سال‌روز استقلال جنوب کامرون از انگلیس در سال ۱۹۶۱ انجام شد. آنها همواره دولت مرکزی را به تبعیض علیه جامعه خود متهم کرده و می‌گویند از استخدام‌های دولتی مستثنی می‌شوند و مجبورند برای کسب و کار و امور رسمی به فرانسوی صحبت کنند؛ این در حالی است که انگلیسی هم یکی از زبان‌های رسمی کامرون است. جدایی‌طلبان کامرون همچنین تأکید دارند که نفت که محصول مناطق جنوب‌غرب است، به نفع دولت بهره‌برداری می‌شود و ایالت‌های نفت‌خیز از آن سودی نمی‌برند.
برخی گروه‌های ناراضی این مناطق بازگشت به نظام فدرالیسم را به منظور حل و فصل قطعی بحران کنونی در مناطق انگلیسی‌زبان کامرون خواستار هستند با این حال دولت کامرون به صراحت اعلام کرده‌است که درخواست بازگشت به نظام فدرالی در کشور غیرقابل قبول است. مقامات کامرون برای مقابله با ناامنی و خشونت در مناطق انگلیسی‌زبان ده‌ها نفر را بازداشت کرده‌اند که پرونده آنها در دادگاه نظامی یائونده بررسی می‌شود.
کومبا در جنوب غربی این کشور یکی از اصلی‌ترین مناطقی است که از سال ۲۰۱۶ تاکنون آماج خشونت‌های گروه‌های جدایی‌طلب قرار گرفته‌است. از اول اکتبر ۲۰۱۷ و در پی اعلام یکجانبه استقلال از سوی آنچه «جمهوری فدرال آمبازونی» نامیده شده‌است، خشم و ناشکیبایی دولت دو چندان شده‌است.
جدایی‌طلبان چندین بار تحریم موسسات آموزشی را خواستار شدند. در شمال غربی و جنوب غربی کامرون، درگیری‌ها بین نیروهای امنیتی کامرون و افراد مسلح تقریباً به صورت روزانه درآمده است. این در حالی است که دو طرف همدیگر را به خشونت و انتشار اطلاعات نادرست متهم می‌کنند. بنا بر اعلام سازمان ملل متحد در پی خشونت‌ها در کامرون، حدود ۱۶۰ هزار نفر مجبور شده‌اند از منازل خود فرار کنند و به مکان‌های امن پناه ببرند. این در حالی است که ۳۴ هزار نفر دیگر مجبور شده‌اند به نیجریه پناه ببرند.
جغرافیا
کامرون در آفریقای مرکزی و غربی واقع شده و از نظر جغرافیایی به عنوان لولای آفریقا معروف است. کامرون کشوری است در کنار خلیج بیافرا که از غرب با نیجریه از شمال با چاد از شرق با آفریقای مرکزی، گینهٔ استوایی، گابن و از جنوب با جمهوری دموکراتیک کنگو همسایه است.
مساحت کامرون ۴۷۵٫۴۴۰ کیلومتر مربع یعنی حدوداً به اندازه پاپوآ گینه نو است. کامرون ۱۲ مایل دریایی از اقیانوس اطلس را کنترل می‌کند. آب و هوای کامرون استوایی و در ساحل داغ و بارانی و مناطق دور از ساحل خشک‌تر است.
کتاب‌های راهنمای گردشگری کامرون را به عنوان «مینیاتوری از آفریقا» توصیف می‌کند؛ زیرا همه اقلیم‌ها و انواع پوشش‌های گیاهی این قاره را شامل می‌شود: ساحل، بیابان، کوهستان، جنگل‌های بارانی و گرم‌دشت (ساوانا). در غرب سلسله‌ای از زمین‌های بلند تا قلهٔ آتشفشانی کامرون ارتفاع می‌گیرند. در شمال جلگه‌های علفزار استوایی به طرف دریاچهٔ چاد متمایل است. جلگه‌های ساحلی و فلات‌های جنوب و مرکز پوشیده از جنگل‌های استوایی است. سه رود در خور توجه کامرون عبارتند از: بنو، نیونگ و ساناگا. بلندترین نقطهٔ کامرون، کوه مونت کامرون و قلهٔ فاکو با بلندی ۴۰۹۵ متر است که در کنار ساحل اقیانوس اطلس شمالی جای دارد.
کامرون به پنج حوزه عمده جغرافیایی تقسیم می‌شود که ویژگی‌های فیزیکی، آب و هوایی و رویشی متمایزی دارند. دشت ساحلی که از خلیج گینه از ۱۵ تا ۱۵۰ کیلومتر به سمت داخله کشور ادامه دارد متوسط ارتفاع آن ۹۰ متر است. این منطقه به‌شدت گرم و مرطوب و جنگلی است، فصل خشک در آن کوتاه است و برخی از مرطوب‌ترین مکان‌های روی زمین در آن قرار دارد.
فلات کامرون جنوبی از ناحیه دشت ساحلی تا ارتفاع متوسط ۶۵۰ متر ادامه می‌یابد. جنگل‌های بارانی استوایی در این منطقه غالب می‌شود، هرچند تناوب بین فصل‌های مرطوب و خشک باعث می‌شود رطوبت آن کمتر از ساحل باشد.
زنجیره نامنظمی از کوه‌ها، تپه‌ها و فلات‌ها که به نام «کوهستان کامرون» معروفند، از کوه کامرون (۴٬۹۵۳ متر) تا حدود دریاچه چاد در مرز شمالی کامرون ادامه می‌یابد.
این منطقه دارای آب و هوای ملایمی است، به ویژه در فلات بلند غربی، گرچه بارندگی در آن زیاد است. خاک آن ازجمله حاصلخیزترین خاک‌های کامرون است، به ویژه در اطراف کوه آتشفشانی کامرون. فعالیت آتشفشانی در اینجا دریاچه‌های دهانه‌ای ایجاد کرده‌است. در ۲۱ اوت ۱۹۸۶، از یکی از این دریاچه‌ها به نام دریاچه نیوس، دی‌اکسید کربن متصاعد شد و جان ۱۷۰۰ تا ۲۰۰۰ نفر از ساکنان را گرفت.
فلات جنوبی این کشور به سمت شمال ارتفاع می‌گیرد و به فلات ناهموار و سبز آداماوا می‌رسد. این فلات مانعی بین شمال و جنوب کشور ایجاد کرده‌است. میانگین ارتفاع آن ۱۱۰۰ متر و دمای متوسط آن از ۲۲ تا ۲۵ درجه سانتی‌گراد است. در فلات جنوبی بارش بین ماه‌های آوریل و اکتبر زیاد و اوج آن در ماه‌های ژوئیه و اوت است.
منطقه پست شمالی با ارتفاع متوسط ۳۰۰ تا ۳۵۰ متر از کناره آداماوا تا دریاچه چاد گسترش می‌یابد. پوشش گیاهی آن از نوع درختچه و علف‌های گرم‌دشتی است. این یک منطقه خشک با بارندگی‌های کم و متوسط دمای بالا است.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
