آورو لانکاستر| بمب افکن سنگین چهارموتورهٔ بریتانیایی

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

آورو لانکاستر (به انگلیسی: Avro Lancaster) یک بمب افکن سنگین چهارموتورهٔ بریتانیایی در جنگ جهانی دوم بود. این بمب افکن به وسیلهٔ شرکت آورو برای نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا طراحی و ساخته شده بود. این هواپیما فعالیت خود را در سال ۱۹۴۲ به عنوان بمب افکن استراتژیک برای فرماندهی بمب افکن‌های نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا به گونهٔ فزاینده‌ای بر فراز اروپا آغاز کرد و تبدیل به بمب افکن سنگین اصلی نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا , نیروی هوایی پادشاهی کانادا و اسکادران‌های دیگر کشورهای همسود و دیگر کشورهای اروپایی که در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا فعالیت داشتند شد و بمب افکن‌های همدورهٔ خود هندلی پیج هالیفاکس و شورت استرلینگ را به حاشیه راند. لانکاستر که به نام "لنک" هم شناخته می‌شد با پرتاب ۶۰۸٬۶۱۲ تن بزرگ بمب در ۱۵۶٬۰۰۰ سورتی پرواز یکی از مشهورترین و موفق‌ترین بمب افکن‌های شب پرواز جنگ جهانی دوم گردید.لانکاستر توسعه یافتهٔ بمب افکن دردسرساز آورو منچستر بود که به وسیلهٔ روی چادویک طراحی شد و دارای موتور رولز-رویس مرلین و در یک ورژن دارای موتور بریستول هرکیولس بود.محفظهٔ دراز بمب در لانکاستر به این معنی بود که این هواپیما می‌توانست بیشترین تعداد بمب‌ها را در میان دیگر بمب افکن‌های نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا حمل کند. این میزان شامل ۱۸۰۰ کیلوگرم، ۳۶۰۰ کیلوگرم و ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب بزرگ می‌شد که در کنار این بمب‌ها اغلب بمب‌های کوچک تر یا آتش‌زا نیز حمل می‌گردید. چندمنظوره بودن لانکاستر به گونه‌ای بود که برای تجهیز اسکادران ۶۱۷ نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا برگزیده شد و به منظور حمل بمب سدشکن آپکیپ برای عملیات چستایز که حمله به سدهای درهٔ رور آلمان بود بهینه گردید. گرچه لانکاستر در درجهٔ نخست یک بمب افکن شب پرواز بود، ولی نقش خود را برای بمباران دقیق در روز نیز به خوبی ایفا کرد. لانکاسترهایی که برای بمباران در روز به کار می‌رفتند برای حمل ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب تالبوی و بعداً برای حمل ده هزار کیلوگرم بمب‌های زمین لرزه‌ای گرند اسلم بهینه شدند. بمب‌های سدشکن و بمب‌های گرند اسلم هر دو به وسیلهٔ بارنز ولیس طراحی شده بودند.در سال ۱۹۴۳ یک فروند لانکاستر برای آزمایش موتور توربوجت متروپولیتن-ویکرز اف.۲ به کار گرفته شد. بعداً لانکاستر برای آزمایش چندین موتور گوناگون به کار رفت. از جمله این موتورها موتورهای توربوپراپ آرمسترانگ سیدلی مامبا، رولز-رویس دارت و آورو کندا ارندا و همچنین موتور توربوجت استال دوورن بودند. پس از جنگ لانکاستر جای خود ر در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا به آورو لینکلن داد که در واقع یک لانکاستر بزرگتر و توسعه یافته تر بود. در عوض لانکاستر به عنوان هواپمیا گشتی ضدزیردریایی بلندبرد به کار گرفته شد که بعداً هواپیمای آورو شکلتن برای این منظور جایگزین گردید. همچنین لانکاستر پس از جنگ برای نجات هوادریا، شناسایی-عکاسی، نقشه برداری هوایی، سوخت‌گیری هوایی به کار گرفته شد. یک ورژن آن به آورو لانکاسترین تغییر نام داده شد و به عنوان هواپیمای مسافربری ترااطلسی سریع و هواپیمای پستی به کار گرفته شد. در مارس ۱۹۴۶ یک فروند لانکاسترین بریتیش سوث امریکن ایرویز نخستین پرواز برنامه‌ریزی شده را از فرودگاه هیترو لندن انجام داد.
طراحی و ساخت
منشاء طراحی لانکاستر برمی گردد به طراحی یک بمب افکن دوموتوره برای تأمین نیاز وزارت هوانوردی . وزارت هوانوردی برای نسل جدید بمب افکن‌های میان پیکر قابل استفاده در سطح جهانی اعلام نیاز نموده بود. موتوری که قرار بود برای این بمب افکن به کار رود موتور رولز-رویس والچر بود. نتیجهٔ این طراحی هواپیکای آورو منچستر بود که گرچه هواپیمایی با توانایی بالا بود، ولی موتور والچر آن غیرقابل اعتماد بود. فقط ۲۰۰ فروند منچستر ساخته شد که در سال ۱۹۴۲ همگی از رده خارج شدند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

طراح ارشد آورو، روی چادویک، قبلاً در حال کار روی یک نوع منچستر بهینه شده با ۴ موتور ضعیف تر ولی قابل اعتمادتر رولز-رویس مرلین بود. این هواپیما در آغاز آورو تایپ ۶۸۳ منچستر ۳ نامگذاری شد، ولی بعداً به لانکاستر تغییر نام داد. پیش نمونهٔ این هواپیما با نام بی تی ۳۰۸ در دپارتمان پرواز آزمایشی آورو در فرودگاه منچستر مونتاژ گردید. این هواپیما کارآیی بسیار بهتری را نسبت به منچستر نشان داد و یکی از معدود هواپیماهای جنگی در تاریخ است که از آغاز بی نقص نشان داد.
پس از پرواز دومین پیش نمونهٔ لانکاستر سفارش‌های بعدی منچستر به نفع لانکاستر لغو شد. طراحی منچستر و لانکاستر بسیار شبیه همدیگر بود و هر دو دارای اتاقک خلبان گلخانه‌ای، دماغهٔ برجکدار و دم دوقلو بودند.لانکاستر یک هواپیمای کمربال با بدنهٔ تمام فلزی بیضی شکل بود. بال و بدنهٔ آن هر کدام در ۵ بخش اصلی ساخته شد. همهٔ بخش‌های بال و بدنه جداگانه ساخته شده و تجهیزات لازم بر روی آن‌ها نصب شده و سپس به همدیگر مونتاژ شده‌اند. قسمت دم دارای باله‌های بیضی شکل دوقلو و سکان است. لانکاستر در آغاز دارای چهار موتور پیستونی رولز-رویس مرلین نصب شده بر روی بال بود. ارابه فرود اصلی آن قابل جمع شدن بود، ولی چرخ زیر دم ثابت بود. ارابهٔ فرود اصلی به صورت هیدرولیک به درون محفظهٔ موتور جمع می‌شد.بیشتر لانکاسترهای تولید شده در طول جنگ به وسیلهٔ کارخانهٔ شرکت آورو در چدرتن در نزدیکی اولدهام ساخته می‌شد و آزمایش پرواز آن‌ها از فرودگاه وودفورد در چشایر انجام می‌گرفت. دیگر لانکاسترها به وسیلهٔ متروپلیتن-ویکرز (۱۰۸۰ فروند، آزمایش شده در وودفورد) و آرمسترانگ ویتورث ساخته شدند. این هواپیماها همچنین در کارخانهٔ شرکت آستین موتور در لانگبریج بیرمنگام و به وسیلهٔ ویکرز-آرمسترانک در چستر و کسل برامویچ بیرمنگام ساخته می‌شد. فقط ۳۰۰ فروند لانکاستر بی۲ دارای موتور بریستول هرکیولس شدند و آن هم به دلیل کمبود موتورهای مرلین بود، زیرا تولید جنگنده در ارجحیت قرار داشت. بسیاری از ورژن بی۲ها پس از اتمام سوخت از دست رفتند. لانکاسترهای بی۳ دارای موتور پاکارد وی-۱۶۵۰ بودند و از جهان دیگر فرقی با بی۱ها نداشتند. ۳۰۳۰ فروند بی۳ ساخته شد که همگی آن‌ها در کارخانهٔ نیوتن هیث شرکت آورو ساخته شدند.از میان آخرین ورژن‌ها فقط لانکاستر بی۱۰ در کانادا به وسیلهٔ ویکتوری ایرکرفت در مالتن انتاریو به تعداد قابل توجهی ساخته شد. تعداد ۴۳۰ فروند از این ورژن ساخته شد. نمونه‌های اولیهٔ آن اختلاف کمی با ورژن ساخته شده در بریتانیا داشتند و فقط اختلاف آن‌ها در موتور مرلین و ابزار و آلات الکتریکی به سبک آمریکایی بود. آخرین ورژن تولیدی مارک ۷ بود که به وسیلهٔ شرکت آستین موتور در کارخانهٔ لانگ بریج ساخته شد. تعداد ۷۳۷۷ فروند از ورژن‌های گوناگون لانکاستر در خلال جنگ ساخته شد که هزینهٔ تولید هر کدام از آن‌ها در سال ۱۹۴۳ بالغ بر ۴۵۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ پوند بود.