مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 4 ]

[z_farhad]

می روی و خطاست این، شیوه نابجاست این
قهر ز من چه میکنی؟ بهر تو همچو من کجا؟ 

[Đęąđ.ğïřł]

از دل تنگ اسيران قفس ياد كنيد
اي كه داريد نشيمن به لب بامي چند

[z_farhad]

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

[Đęąđ.ğïřł]

روزگاریست که در دشت جنون خانه ی ماست
عهد مجنون شد و دور دل دیوانه ی ماست

[ѕααяeη]

ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺷﻌﺮﯼ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺤﺮ ﻭ ﭘﺮﯼ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﯽ
ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺷﻌﺮ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﯼ

[آمین]

یک نگاهت به من اموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از هنجره ها می فهمند

[z_farhad]

دلم گرفته ای دوست هوای گریه با من
گر از قفس گریزم، کجا روم؟ کجا من؟
کجا روم که راهی به گلشنی ندارم
که دیده برگشودم به کنج تنگ نا من
نه بسته ام به کس دل، نه بسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج، رها رها رها من

[آمین]

نیست هیچ رنگی تا بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ بر ارم از دل
وای این شب چقدر تاریک است

[מַברִיק]

توام سررشته داری، گر پرم سوی تو معذورم
که در دست اختیاری نیست مرغ بند بر پا را
من از کافرنهادیهای عشق ، این رشک می‌بینم
که با یعقوب هم خصمی بود جان زلیخا را
به گنجشگان میالا دام خود، خواهم چنان باشی
که استغنا زنی ، گر بینی اندر دام ، عنقا را
اگر دانی چو مرغان در هوای دامگه داری
ز دام خود به صحرا افکنی، اول دل ما را
نصیحت اینهمه در پرده ، با آن طور خودرایی
مگر وحشی نمی‌داند، زبان رمز و ایما را

[z_farhad]

ای خردمند که گفتی نکنم چشم به خوبان
به چه کار آیدت آن دل که به خوبان نسپاری؟