مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 4 ]

[מַברִיק]

تو بر سیاهِ تخته، سپید می‌نویسی
شکوفه می‌تکانی، امید می‌نویسی

در این کلاس کوچک که پنجره ندارد
دریچه می‌گشایی، جدید می‌نویسی

تو با اشاره‌ی خود، چه راحت و صمیمی
برای قفلِ ذهنم، کلید می‌نویسی

چه نورِ دلفروزی نوشته‌ی تو دارد
مگر برای خورشید، رسید می‌نویسی؟

همیشه دوستی را به حال می‌کشانی
همیشه دشمنی را بعید می‌نویسی

تو عاشق خدایی که از ریا جدایی
و بر سیاهِ تخته، سپید می‌نویسی