مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 4 ]

[מַברִיק]

دید مردی به خواب، شیطان را
با لباسی بلند و ریش سفید

دست برد و گرفت از ریشش
تا توانست، برگرفت و کشید

گفت: کای ظالم ستم‌پیشه
کای ز درگاه حق شده نومید

از چه رو خلق را کنی آزار؟
ای ستمکار کج‌نهاد و پلید

عمرت امشب رسیده بر آخر
نیست حاجت دگر به گفت‌وشنید

آنقدَر مشت بر سرت بزنم
کنی از زندگی تو قطع امید!

بود در کشمکش، که از آن خواب
همچو اسپند، ناگهان بپرید

دید در دست خویش، ریش خودش
هرچه می‌گفت، بود کیش خودش