جدایی روح یا اختلالات مغزی؛ منشاء تجربه نزدیک مرگ جدایی از بدن و سفر در تونل نور چیست

[ERF@N]

تجربه نزدیک به مرگ پس از 20 درصد سکته‌های قلبی
جدایی روح یا اختلالات مغزی؛ منشاء تجربه نزدیک مرگ جدایی از بدن و سفر در تونل نور چیست؟

دانشمندان دانشگاه میشیگان در اولین پژوهش از این دست تاکنون توانسته‌اند ریشه‌های فیزیکی تجربیات نزدیک به مرگ را شناسایی کنند.

به گزارش ایسنا، بر اساس این پژوهش که برای اولین بار یک نگاه سیستماتیک بر حالت فیزیولوژی عصبی مغز در حال مرگ پس از ایست قلبی داشته، تجربیات نزدیک به مرگ در اثر افزایش فعالیت الکتریکی در مغز در حال مرگ ایجاد می‌شوند.

در آزمایش‌ها بر روی موشهایی که قلب آنها از کار افتاده بود، الگوی فعالیت شبیه آنچه در حیوانات کاملا هوشیار دیده می‌شود، بود. این در حالی است که سیگنال‌ها تا هشت برابر از قدرت بیشتری برخوردار بودند.

به گفته محققان، کشف اینکه مغز در ثانیه‌های پس از توقف عملکرد قلب از فعالیت بسیار بالایی برخوردار بوده، نشان می‌دهد که این پدیده از یک ذات فیزیکی و نه معنوی برخوردار است.
تاکنون استدلالات بر این اساس بوده که مغز در حال مرگ قادر به انجام چنین فعالیت پیچیده‌ای نیست و از این رو تجربیات نزدیک مرگ باید از منشاهای روحی برخوردار باشد.

این پژوهش نشان داده که در آستانه مرگ چیزی رخ می‌دهد که مغز هوشیار را به سطح بالایی از انگیختگی رسانده و به طور بالقوه دیدگاه و حس‌های مرتبط با تجربیات نزدیک به مرگ را تحریک می‌کند.
20 درصد افرادی که از ایست قلبی جان سالم به در برده‌اند، از یک تجربه نزدیک به مرگ خبر داده‌اند.

به طور معمول این تجربیات شامل سفر از میان یک تونل به سوی نور شدید، جدا شدن از بدن، مواجهه فرد با عزیزانی که مدتها پیش از آنها جدا شده و قرار گرفتن در معرض نوعی داوری در مرور زندگی است.
برخی، پس از این تجربیات کاملا تغییر کرده و دیدگاه جدیدی برای زندگیشان در پیش می‌گیرند.

با این حال بسیاری از دانشمندان معتقدند که این تجربیات چیزی بیشتر از توهماتی که در اثر خاموش شدن مغز ایجاد شده، نیست.
پژوهش جدید شامل ثبت پالس‌های الکتریکی عصب موشهای بیهوش بود که قلب آن به طور مصنوعی از کار افتاده بود.
همه این حیوانات پس از 30 ثانیه از ایست قلبی یک افزایش کوتاه‌مدت گسترده و بسیار هماهنگ فعالیت مغزی را نمایش دادند.

پیش از این تصور بر این بود که فعالیت مغزی پس از ایست قلبی کاهش می‌یابد.
به گفته دانشمندان، کاهش اکسیژن یا میزان اکسیژن و گلوکز در زمان ایست قلبی می‌تواند فعالیت مغزی را تحریک کند که مشخصه پردازش آگاهانه است.
نتایج این پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.