کوچیک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم حالا که بزرگ شدیم چه دل تنگیم کاش دلا مون به بزرگیه بچگی بود. کاش همون کودکی بودیم که حرف هاشو از نگاهش میشه خوند کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود.اما حالا دل خوش کردیم که سکوت کردیم.سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست. سکوتی رو که یک نفر بفهمه بهتر از فریادی که هیچ کس نفهمه.دنیارو ببین بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو می دیدند بزرگ شدیم هیچکس نمیبینه بچه بودیم توی جمع گریه می کردیم الان تو تنهایی. بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد از یادمون میرفت بزرگ که شدیم گاهی دعوا هامون سال ها تویادمون مونده وآشتی نمی کنیم .بچه که بودیم بزرگ ترین ارزو داشتن بزرگ ترین چیزبود بزرگ که شدیم کوچکترین ارزومون داشتن بزرگترین چیزه .بچه که بودیم ارزومون بزرگ شدن بود .بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم .بچه که بودیم تو بازی هامون ادای بزرگا رو در می آوردیم بزرگ که شدیم همش تو خیالمون میریم به بچگی .بچه که بودیم بچه بودیم بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ ,دیگه همون بچه هم نیستیم.ای کاش با همون صفت های خوبو پاک بچگی بزرگ میشدیم.















سپاس و نظر یادتون نره
















