متن مصاحبه و گفتگوی سلنا گومز با مجله ELLE - اکتبر 2018

[Actinium]

بخش پنجم:

سلنا نگاهی به دور و اطراف کافی‌شاپ می‌اندازد که به نوعی جلوه‌گرِ زندگی تازه اوست. او می‌گوید: «باصفا است و عجیب و غریب. وقتی 26 سالم شد احساس 26 سالگی را داشتم.» وقتی این را گفت خنده‌ام گرفت، چون این چیزی است که هر آدم 26 ساله‌ای می گوید؛ اما خب می‌دانم منظورش چیست. او ادامه می‌دهد که: «الان نسبت به جایگاهی که درش قرار دارم حس اطمینان کاملی دارم. احساس تزلزل و عدم ثباتِ عاطفی نمی‌کنم. یا مثل قبل احساس نمی‌کنم که از پسِ کنترل عواطفم بر نمی‌آیم. این وضعیت به‌نوعی شبیه این است که انگار خودم را ذره‌ای بیشتر شناخته باشم. البته که خودم را به‌طور کامل درک نکرده و نشناخته‌ام. اما در کل حس خوبی دارد.»

حالا جای آن است که درباره همکاری با وودی آلن در فیلم «یک روز بارانی در نیویورک» صحبت کنیم. هضم این مسأله مشکل است که گومز داوطلبانه در سازمانی که در حوزه مبارزه با تجارت جنسی فعالیت می‌کند حضور دارد و از سویی دیگر حاضر می‌شود که در فیلمی از وودی آلن نقش‌آفرینی کند، کسی که متهم به آزار و اذیت جنسی دخترخوانده هفت ساله خود دیلان فارو در سال 1992 است (البته آلن هرگز به طور رسمی محکوم نشده است، اما شمار زیادی از هنرپیشه‌ها علناً اعلام کرده‌اند که از همکاری با او پشیمان هستند). برای کسی که الگوی زنان جوان است این می‌تواند یک انتخاب ناهنجار باشد. مندی تیفی مادر سلنا و همچنین همکار او در این‌باره احساس مشابهی داشت و در اینستاگرام خود این‌گونه به آن واکنش نشان داد که: «متأسم. هیچ‌کس نمی‌تواند سلنا را به انجام کاری که دلش نمی‌خواهد وادار کند. خیلی با او درباره همکاری نکردن با آلن صحبت کردم، اما افاقه نکرد.»

سال گذشته خبرنگار بیلبورد از سلنا پرسیده بود که آیا او پیش از امضای قرارداد همکاری در فیلم «یک روز بارانی در نیویورک» به گذشته وودی آلن توجه کرده بود که جواب سلنا... چندان جالب نبود. او جواب داده بود که: «حقیقتش را بخواهید مطمئن نیستم که چطور باید جوابتان را بدهم – مطمئن نیستم چون می‌خواهم از آن اتفاقات فاصله بگیرم و فراموشش کنم. آن جریانات [قضیه هاروی واینستین و اتهاماتی که علیه او وارد شد و حساسیت‌ها را روی اتهامات آزار جنسی زیاد کرد و جنبش Me-Too را به وجود اورد] درست هنگامی بود که من بازی در آن فیلم را شروع کرده بودم. وسط ماجرا بود که یک دفعه آن اتفاقات افتاد. ولی خب بله، باید با آن رو‌به‌رو می‌شدم و بررسی‌اش می‌کردم. من به عقب برگشتم و پیش خودم فکر کردم: "اوف...کار دنیا را ببین."»

وقتش از سلنا پرسیدم که چیز دیگری هست که بخواهد در این‌باره بگوید، عذر خواست و گفت: «نه، فکر می‌کنم بهتر است که چیزی نگویم.»