خوب زندگی کردن در کاروان سیدالشهدا(ع)

[bOoOoOy]

تربیت کودک در مکتب امام حسین(ع) شامل خیرات و برکات بسیاری در شخصیت سازی کودک و به نوعی واکسینه کردن وی برای تمام عمر می باشد. والدین با هر گونه دغدغه مذهبی و غیرمذهبی، می توانند از این فرصت استثنایی، جهت پرورش ویژگی های ناب شخصیتی فرزندانشان استفاده نمایند. در مکتب امام حسین (ع)، نه تنها از دینداری و دین ورزی سخن می رود ، بلکه به گفته خود امام(ع) ، سخن از آزادگی و با عزت و شرف زندگی کردن است که می تواند برای هر انسانی ، با هر نوع آئین و مسلک ، راهگشای خوب زندگی کردن باشد . همان طور که می دانیم اگر کودک تربیت دینی و مذهبی داشته باشد ، در اغلب اوقات ، آرام و مطمئن خواهد بود . در واقع کودکی که با تصوری شیرین و دوست داشتنی با خدا آشناست، هیچگاه احساس پوچی نمی کند و در جای جای زندگی اش تکیه گاه محکمی خواهد داشت و با همین تکیه گاه، در برابر مشکلات استقامت خواهد کرد. یکی از بهترین و موثرترین راه های ایجاد دین مداری در دل فرزندان ، شرکت آنان در تکایا و دسته های عزاداری امام حسین(ع) می باشد . خصوصا اینکه دسته های عزاداری مخصوصی هم برای کودکان وجود دارد که تمام کارهایش را خود کودکان انجام می دهند . اینگونه مراسم ، در کنار تجربه شیرین عشق ورزی به امام حسین (ع) ، سبب افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس کودکان نیز می گردد. البته می توان فضای حسینی را در خود خانه ها هم ایجاد کرد . مثلا اینکه پدر با کمک فرزندش یک پرچم سیاه بالای در خانه شان نصب نمایند و خلاصه فضای خانواده را با عطر و بوی محرم آشنا نمایند.

برای تربیت دینی و بالاخص تربیت حسینی ، نباید تنها به روش های سنتی بسنده نمود ، بلکه بهتر است از روش های مختلفی کمک گرفت. روش هایی چون : خواندن شعرهای عاشورایی همراه با کودکان یا والدین، خواندن داستان کودکان امام حسین(ع) با زبانی نرم و دلنشین، شرکت در نمایش های عروسکی و کودکانه که به مناسبت ایام محرم و عاشورا برگزار می شود و... یکی از نکات مهمی که والدین در خصوص شرکت در مراسم عزاداری همراه با فرزندشان باید بدانند ، این است که حتی الامکان او را آزاد بگذارند تا احساس تعذب و خستگی ِ ناشی از ساعت ها یک جا نشستن و حرف نزدن ، تجربه ناخوشایندی برای کودکان در هنگام حضور در مراسم ایجاد ننماید . بحثی در روانشناسی تربیتی وجود دارد به نام قانون مجاورت . بدین معنا که اگر دو عامل با هم همراه شود ، اگر عامل اول برای کودک احساس ناخوشایندی ایجاد نماید ، به سبب اینکه این دو عامل با هم و در کنار هم به کودک عرضه شده است ، ناخودآگاه عامل دوم نیز برای کودک با احساس ناخوشایندی همراه خواهد شد . منظور ما این است که اگرکودک ، در مراسم عزاداری ، احساس خوب و شیرینی داشته باشد ، ناخودآگاه نسبت به خود مراسم و عشق به امام حسین(ع) نیز احساس خوب و جاویدی خواهد داشت که تا پایان عمر همراه او خواهد بود و در مشکلات روحی و ذهنی او را مصون خواهد داشت . والدین گرامی باید در انتخاب مکان مراسم دقت لازم را داشته باشند .

مثلا مساجد یا امامزاده های بزرگی را انتخاب نمایند که حتی المقدور حیاط و درخت و حوض داشته باشد ، مکان هایی که خیلی شلوغ نباشد ، مکان هایی که بچه های بیشتری در آن حضور دارند ، مکان هایی که مداحی پرمعناتر و سخنرانی غنی تری داشته باشد و... در این گونه مکان ها ، کودک حتی می تواند ماشین ، عروسک یا دفترنقاشی و مدادرنگی های خود را نیز همراه خود بیاورد و در کنار والدین بازی نماید . صرفِ تنها حضور کودکان در چنین مراسمی ، می تواند اثر فوق العاده خود را در تربیت دینی کودکان بگذارد. دسته های عزاداری ای که در خیابان ها برگزار می شود ، به سبب وجود تحرک و جنبه های ریتمیکِ حاصل از طبل و سنج و زنجیر ، می تواند تجربه شورانگیزی را برای کودکان ایجاد نماید . حال به سراغ مواردی می رویم که مکتب حسینی ، می تواند برای تربیت و شخصیت سازی کودکان ما به ارمغان بیاورد . مواردی چون : زندگی با عزت ، ادب ، صبر ، حلم ، فداکاری ، بندگی در برابر خدا و... وقتی روضه خوان در بالای منبر ، از حرکات و حسنات امام حسین(ع) و یارانشان می گوید ، وقتی این ویژگی های شخصیتی را مدح می کند و می ستاید ، وقتی این همه از فداکاری و غیرت و عزت می گوید ، کودکان با این خصایل ناب شخصیتی به طور خاص و ملموس آشنا می شوند و سعی در ایجاد اینگونه رفتارها در خود می نمایند . وقتی کودکان با زندگی برخی یاران خاص امام(ع) ، مثلا حر آشنا می شوند که اول بدجنس بود و به بچه های امام حسین آب نداد ، ولی وقتی پشیمان شد و رفت پیش امام حسین (ع) ، امام با روی باز او را در آغوش گرفت و در آخر حر بهشتی شد ، می فهمند که رنگ و بوی گذشت و بزرگ منشی واقعی چگونه است.بچه ها می فهمند که اگر با امام حسین(ع) و آدمای خوب باشی ، بهشتی میشی و اگه با آدمای بد و بدجنس بمونی جهنمی میشی .

بچه ها تمام اینها را می فهمند و در خود نهادینه می کنند و در تمام عمر با خود به یدک می کشند.حال سوال ما این است : والدینی که به سبب غفلت یا به علت اینکه احساس می کنند کودکان بعد از حضور در مراسم خسته می شوند یا به علت اینکه فکر می کنند فرزندان کوچک شان چیزی از این سخنرانی ها و مداحی ها نمی فهمند ، کودکان شان را از این نعمت بی شائبه محروم می نمایند ، چه تدبیری برای آموزش و نهادینه کردن مفهوم گذشت ، ادب یا فداکاری برای کودکانشان دارند؟ به راستی کدام کتاب آموزشی و کلاس خلاقانه ای می تواند اینگونه ، مثل یک کارگاه ده روزه منظم و سیستماتیک ، کودکان را مورد تربیت و انسان سازی قرار دهد؟ می توان به جرات بیان کرد که اگر زندگی امام حسین(ع) ، با شیوه ای درست و کارآمد ، برای کودکان تحلیل و تفسیر شود ، می تواند نقش بهترین مربی و الگو را برای آنان ایفا نماید.