ویرانگر(نویسنده:fereshteh27) رمانی کاملا هیجانی

[s1368]

سلام دوستای گلم..
بابت تاخیرم شرمنده م..
پنجشنبه خواستم بذارم که پستم ارسال نمی شد..
جمعه هم نتم مشکل داشت و به جای یه پست 2 تای دیگه هم نوشتم که شد 3 تا به جبران این بد قولی..
می بوسمتون..
بریم که داشته باشیم پستای امشب رو از ویرانگر..

__________________________________________




مامان خواست بلند شه که دستمو آوردم بالا..
- من باز می کنم شما بشین..
مامان با لبخند سرشو تکون داد و نشست..
آیفونو برداشتم..
-بله؟!..
--منم صحرا..سهیل....
سهیل؟!..
ابروهام ازتعجب بالا پرید و..صداش به طرز عجیبی خط کشید رو اعصابم..
بدون اینکه منتظر جواب من باشه از پشت آیفون گفت: با سحرم، دارم میام تو زنگ زدم خبر داده باشم که...........
گوشی رو محکم گذاشتم و با اخم بهش خیره شدم..گوشه ی لبمو می جویدم که صدای مامانو شنیدم..
--کی بود صحرا؟..
تنم داغ بود..از همونجا بلند گفتم: سحر و نامزد ِ مـحـتــرمـش!....

و « محترمش » رو محکم تر و البته بلندتر گفتم تا هم مامان و لیلی بشنون و هم سحر و سهیل که دیگه رسیده بودن پشت در..

بدون اینکه خودمم متوجه باشم رو لبم پوزخند بود..رفتم سمت اتاقم که صدای باز شدن در و همزمان ورودشون رو شنیدم..
مامان رفت جلو و با سهیل سلام و احوالپرسی کرد..
جلوی در اتاق ایستادم..دستم روی دستگیره ی در بود ولی نگاهم..مستقیم زووم شده رو سهیل و سحر ..

مامان سهیل و تعارف زد تو پذیرایی که اون هم با لبخند سرشو زیر انداخت و تشکر کرد..
مامان رفت تو آشپزخونه..
صدای سحر اینبار منو متوجه اون کرد..مخاطبش سهیل بود..
-- من برم لباسامو عوض کنم برمی گردم..
و سهیل با لحنی عاشقانه (!) و البته آروم به صورتش لبخند زد و گفت: باشه گل ِ من..منتظرتم..
لحن لوسش رنگ پاشید به پوزخند من..
سحر بدون سلام فقط نیم نگاهی به صورتم انداخت و از کنارم رد شد و رفت تو راهرویی که پشت اتاق من بود..

خواستم دستگیره رو بدم پایین که سنگینی نگاهش همزمان شد با صدای نحسش تو گوش هام..
-- احوال خواهرزن ِ عزیز..ما رو نمی بینید خوش می گذره خواهــرزن؟!..
تیکه و کنایه ش رو با نگاهم جواب دادم و نیشخند ِ معنی داری که شاید عصبیش می کرد..یادمه سحر گفته بود که سهیل از بی توجهی و کم محلی متنفره!..

تموم خشم و نفرتمو تو چشمام ریختم و چون زهری به حلقومش پاشیدم..
و چه زود زهر ِ چشمامو گرفت و لبخندش رو جمع کرد..
با ژست خاصی کج رو مبل نشسته بود و به پشت تکیه داده بود..بدون اینکه لبخند بزنه نگاهش مستقیم توی چشمام بود..
شاید اون برق خاموش توی چشماش از حس ندامت بود..نمی دونم....اما با سری افتاده چشماشو چرخوند و بست..

رفتم تو اتاق و درو بستم و پشتمو بهش تکیه دادم..نفسمو عصبی بیرون فرستادم و چشمامو روی هم فشردم..
-چطور باور کنم که عاشقانه سحر رو دوست داری؟..
چطور باور کنم که دیگه اون آدم گذشته نیستی؟..
چطور باور کنم که عوض شدی؟..
یعنی همچین چیزی میشه؟!...........


ادامه دارد...