نباشد بوی گیسویت در آنجا
دلم دارد هوای روی ماهت
صدای خنده های گاه گاهت
شباهنگام ، دل گیر بهانه به سان گریه های کودکانه
صدای هق هق هنگام دوری
ببارم از دو چشمانم بلوری
یک روز ز بند عالم آزاد نیم
یک دم زدن از وجود خود شاد نیم
خیام
مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست
تنم کویرِ تشنه و تو قطره های بارانی
ببار و بر تنِ این تشنه خودنمایی کن
تنت دلیلِ هنرمندیِ خداوند است
بیا به خلوتم امشب هنرنمایی کن
نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود به سنگ محنت سودن
خیام
نمی توان غم دل را به خنده بیرون کرد ز خنده رویی گل تلخی از گلاب نرفت
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم
چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم
خیام
من که ترک عشق کردم پس چرا دیوانه ام
این چنین هرگز نبودم گوییا بی خانه ام
من گذشتم از تو اما فکر تو هرگز نرفت
تو نرفتی از خیالم ای مه در دانه ام
ترک تو گفتم دعا کردم که مهرت هم رود
گرچه می دانم نخواهد رفت از کاشانه ام
من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
که گناه دگری برتو نخواهند نوشت